در زيارتى كه با سند صحيح از امام صادق عليه السلام نقل شده است درباره شدت اين مصيبت مى‌خوانيم:

«وَلاتَسْكُنُ عَلَيْكَ مِنْ أَبيكَ زَفَرَةٌ

؛ سوز و گداز پدرت بر داغ تو هرگز تسلّى نيافت». [1]

طبرى مى‌نويسد: «حميد بن مسلم» مى‌گويد: در همين حال ديدم زنى سراسيمه از خيمه‌ها خارج شد و فرياد مى‌كشيد:

«واحَبِيباه، يَابْنَ أُخَيَّاه‌»

او به سرعت به طرف قتلگاه على اكبر مى‌آمد، پرسيدم، او كيست: گفتند: زينب دختر على بن ابى‌طالب عليه السلام است. آمد و خود را روى پيكر على اكبر انداخت، امام عليه السلام دستش را گرفت و به سوى خيمه‌ها برگرداند.

آنگاه به جوانان بنى‌هاشم خطاب كرد و فرمود:

«يا فُتْيانَ بَنِي هاشِمٍ إحْمِلُوا أَخاكُمْ إلى‌ الْفُسْطاطِ

؛ اى جوانان بنى‌هاشم، برادرتان را به خيمه‌ها ببريد». [2]

سخنان پرمعنى امام عليه السلام كه حكايت از تسليم و رضاى مطلق در برابر انجام رسالت الهى و استقبال از شهادت مى‌كند و همچنين پاسخ‌هاى اين فرزند شجاع و برومند كه حاكى از ايمان و اخلاص فوق العاده او است، درسهايى است بزرگ براى همه روهروان راه حق، مخصوصاً جوانان مسلمان كه مى‌تواند راهگشاى آنها در تنگناهاى زندگى باشد.

اگر جرعه آبى از پدر مى‌طلبد نه براى ادامه حيات چند روزه دنياست، بلكه براى قدرت و قوّت بيشتر جهت جهاد با دشمنان حق است، و آنگاه كه شهادت با تمام شكوه و عظمتش در برابر او قرار گرفت، پدر بزرگوارش بشارت مى‌دهد كه با جامى لبريز از شراب طهور بهشتى از دست جدّش سيراب خواهد شد. آيا افتخارى از اين برتر يافت مى‌شود؟!

[1] كامل الزيارات، باب 79 (الزيارات). اين زيارت را امام صادق عليه السلام به ابوحمزه ثمالى تعليم داد. و بحارالانوار، ج 98، ص 185.

[2] تاريخ طبرى، ج 4، ص 340.