امام سجّاد عليه السلام فرمود: آنگاه او گريست و ما نيز گريستيم و صداى گريه فرزندان پيامبر در خيمه‌ها پيچيد.

زهير بن قين و حبيب بن مظاهر اشاره به من كردند و به امام عليه السلام عرضه داشتند:

«سرنوشت سرور ما على (امام سجّاد عليه السلام) چه خواهد شد؟». امام عليه السلام در حالى كه اشك مى‌ريخت، فرمود:

«ما كانَ اللَّهُ لِيَقْطَعَ نَسْلي مِنَ الدُّنْيا فَكَيْفَ يَصِلُونَ إِليهِ؟ وَ هُوَ ابُو ثَمانِيَةَ ائِمَّةٍ عليهم السلام‌

؛ (نگران نباشيد) خداوند نسل مرا در دنيا قطع نخواهد كرد. به او (امام سجّاد) چگونه دست مى‌يابند در حالى كه او پدر هشت امام است؟». [1]

طبق اين روايت پر معنى كه از امام سجّاد عليه السلام نقل شده امام حسين عليه السلام همه چيز را در آن شب تاريخى پيش‌بينى فرمود، همه گفتنى‌ها را گفت و چيزى بر فرزندان و ياران خود پنهان نساخت. سپس با روحى آرام و پر از شوق لقاى حق به استقبال شهادت شتافت.

ياران و فرزندان حتّى فرزندان به ظاهر خردسال نيز آگاهانه و با اشتياق فراوان همگى به استقبال شهادت رفتند.

خداوندا! چه زيباست اين سخنان، سخنانى كه يكى از تلخ‌ترين حوادث تاريخ اولياء اللَّه را با شكوه و عظمت بى‌سابقه‌اى ترسيم كرده، و درس عشق به خدا و شهادت‌طلبى را به گونه‌اى فراموش نشدنى بر سينه تاريخ بشريّت ثبت نموده است.

درسى كه مى‌تواند براى همه افراد و همه ملت‌هاى در بند، آموزنده و راهگشا باشد، درسى كه دشمنان حقّ و فضيلت و پاسداران مكتب‌هاى شيطانى را در هراس عميقى فرو مى‌برد.

[1]. مدينة المعاجز، سيّد هاشم بحرانى، ج 4، ص 214- 216، ح 295. همچنين رجوع كنيد به: نفس المهموم، ص 116.