تباه ساختيد. «هر كس پيمان شكنى كند، تنها به زيان خود پيمان شكسته است». و خداوند به زودى مرا از شما بى نياز خواهد كرد. والسلام». [1]

امام عليه السلام نامه را مهر كرد و پيچيد و به «قيس بن مسهّر صيداوى» داد تا به مردم كوفه برساند و چون امام از خبر كشته شدن قيس مطّلع شد، اشكش جارى گشت و عرضه داشت:

«اللَّهُمَّ اجْعَلْ لَنا لِشيعَتِنا عِنْدَكَ مَنْزِلًا كَريماً، وَ اجْمَعْ بَيْنَنا وَ بَيْنَهُمْ فِي مُسْتَقَرٍّ مِنْ رَحْمَتِكَ إِنَّكَ عَلى‌ كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَديرٍ

؛ خداوندا! براى ما و شيعيان ما در نزد خود جايگاه والايى قرار ده و ما را با آنان در جوار رحمت خود گردآور كه تو بر انجام هر كارى توانايى». [2]

امام عليه السلام در اين نامه كه براى عموم مردم كوفه- مخصوصاً بزرگان آنها- نوشته است بار ديگر اتمام حجّت مى‌كند. از يك سو وظيفه سنگين آنها را در قيام بر ضدّ جنود شيطان و سردمداران فساد و كفر و طغيان، روشن مى‌سازد، و از سويى ديگر عهد و پيمان و بيعت مؤكّد آنان را در حمايت از آرمان‌هاى خود يادآور مى‌شود.

جالب اين كه هرگز قيام و مبارزه خود را مشروط به قيام آنها نمى‌كند وعزم و جزم خود را براى مبارزه تا آخرين نفس با توكّل بر خداوند آشكار مى‌سازد.

اين نامه، بار ديگر اهداف مقدّس امام عليه السلام را از قيام عاشورا روشن مى‌سازد. اين اهداف نه هوس حكومت است، نه آرزوى مقام؛ بلكه تنها براى مبارزه با خودكامگان، انحصارطلبان، ظالمان و ستمگران و آنهايى است كه ارزش‌هاى الهى را پايمال كرده‌اند و فقط براى جلب رضاى خدا است.

[1]. فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 143- 145؛ مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 234- 235 و بحارالانوار، ج 44، ص 381- 382.

[2]. فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 147 و بحارالانوار، ج 44، ص 382.