خوبى آن روى گردانيده و با شتاب درگذر است، و از آن جز اندكى همانند ته مانده ظرف‌ها و زندگى پستى همچون چراگاه دشوار و خطرناك، باقى نمانده است. آيا نمى‌بينيد به حق عمل نمى‌شود و از باطل جلوگيرى نمى‌گردد، در چنين شرايطى بر مؤمن لازم است شيفته ديدار پروردگارش (شهادت) باشد. به يقين من مرگِ (در راه حق) را جز سعادت، و زندگى در كنار ستمگران را جز ننگ و خوارى نمى‌بينم‌». [1]

علّامه مجلسى افزوده است كه امام عليه السلام در ادامه چنين فرمود:

«إِنَّ النَّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَ الدّينُ لَعِقٌ عَلى‌ أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيَّانوُنَ‌

؛ مردم بندگان دنيايند، و دين همانند چيز خوش طمع و لذيذى بر زبانشان است كه تا آنگاه كه زندگى‌شان (به وسيله آن) پر رونق است، آن را نگه مى‌دارند، ولى هنگامى كه به بلا (در امر دين) آزموده شوند، تعداد دين‌داران اندك گردند». [2]

با اين كه «حرّ بن يزيد رياحى» بيشترين احترام را در ظاهر به امام عليه السلام گذارد و خود و يارانش پشت سر امام نماز خواندند، ولى مأمور بود به هر قيمتى شده اجازه ندهد امام عليه السلام به كوفه نزديك شود، و اجازه بازگشت به مدينه را هم ندهد، بلكه امام عليه السلام را در يك منطقه دور از آبادى‌ها فرود آورد تا لشكرها فرا رسند و امام عليه السلام را در محاصره كامل قرار دهند.

اگر مى‌بينيم امام عليه السلام مى‌فرمايد: شما مرا دعوت كرديد، اگر حاضر به همكارى نيستيد به جايگاه اصلى‌ام باز مى‌گردم، در واقع براى اتمام حجّت بر آن گروه پيمان شكن است، زيرا اگر امام عليه السلام مى‌خواست بازگردد، بعد از خبرهاى قطعى كه از شهادت مسلم و هانى و پيمان شكنى اهل كوفه به او رسيده بود و هيچ مانعى در ظاهر وجود نداشت، باز

[1]. بحارالانوار، ج 44، ص 381 و تاريخ طبرى، ج 4، ص 305 (با مختصر تفاوت).

[2]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 237 و بحارالانوار، ج 75، ص 116. (قابل توجّه آن كه: خوارزمى معتقد است كه امام عليه السلام اين سخن را در روز دوم محرّم، در كربلا ايراد فرموده است).