الْاخِرَةِ عِنْدَهُ‌

؛ اگر مقصودت از اين نامه نيكى و پيوند با من است در دنيا و آخرت پاداش نيك ببينى، به يقين! آن كسى كه مردم را به سوى خداوند فرا مى‌خواند و عمل صالح انجام مى‌دهد و مى‌گويد من از مسلمانانم، هرگز با خدا مخالفت نمى‌كند. بهترين امان، امان خداست، و آن كس كه در دنيا از خداوند نترسد به خدا ايمان نياورده است. از خداوند خوفى را در دنيا طلب مى‌كنيم كه موجب امان ما در آخرت نزد او باشد!». [1]

اين گفتار امام عليه السلام به خوبى نشان مى‌دهد كه اوّلًا: امام عليه السلام به گفته‌ها و امان آنها اطمينانى نداشت، زيرا بنى اميّه و عوامل آنها نه ايمان درستى به خدا داشتند، نه به روز قيامت، و امان نامه چنين اشخاصى در خور اعتماد نيست، و با اين طناب‌هاى پوسيده هرگز نمى‌شد، به چاه رفت.

ثانياً: امام عليه السلام به فرمان پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله هدفى را دنبال مى‌كرد كه فراتر از فكر و درك آنها بود. در خوشبينانه‌ترين فرض، آنها مى‌خواستند امام عليه السلام سالم بماند و امام عليه السلام مى‌خواست دين و آيين جدّش پيامبر صلى الله عليه و آله سالم بماند، چيزى كه با حكومت بنى اميّه- تفاله‌هاى عصر جاهليّت و بت پرستى- ممكن نبود.

41- قيام براى اعلاى كلمه حق‌

فرزدق (شاعر معروف عرب) در بيرون مكّه با كاروان امام حسين عليه السلام برخورد كرد. امام عليه السلام از وضعيّت مردم كوفه سؤال كرد و فرزدق پاسخ داد: «دلهاى مردم با تو و شمشيرهايشان بر ضدّ توست!».

امام عليه السلام فرمود:

«يا فَرَزْدَقُ انَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لَزِمُوا طاعَةَ الشَّيْطانِ، وَ تَرَكُوا طاعَةَ الرَّحْمانِ، وَ أَظْهَرُوا الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ، وَ ابْطَلُوا الْحُدُودَ، وَ شَرِبُوا الْخُمُورَ، وَ اسْتَأْثَرُوا فِي أَمْوالِ الْفُقَراءِ وَ الْمَساكينَ، وَ أَنَا أَوْلى‌ مَنْ قامَ بِنُصْرَةِ دينِ اللَّهِ وَ إِعْزازِ شَرْعِهِ وَ الْجِهادِ فِي‌

[1]. تاريخ ابن عساكر (شرح حال امام حسين عليه السلام)، ص 203.