سپس ابن عبّاس گريست و امام حسين عليه السلام نيز همراه او گريه كرد و فرمود:

«يَابْنَ عَبَّاسٍ! تَعْلَمُ أَنّي ابْنُ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله‌

؛ اى ابن عبّاس! آيا مى‌دانى كه من فرزند دختر رسول خدا صلى الله عليه و آله هستم!».

ابن عباس پاسخ داد: «آرى! مى‌دانيم و مطمئنّيم كه كسى جز تو در اين دنيا فرزند دختر رسول خدا صلى الله عليه و آله نيست و يارى تو بر اين امّت همانند فريضه نماز و زكات- كه هيچ يك از اين دو بدون ديگرى پذيرفته نيست- واجب است».

امام حسين عليه السلام فرمود:

«يَابْنَ عَبَّاسٍ! فَما تَقُولُ في قَوْمٍ أَخْرَجُوا ابْنَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله مِنْ دارِهِ وَ قَرارِهِ وَ مَوْلِدِهِ، وَ حَرَمِ رَسُولِهِ وَ مُجاوَرَةِ قَبْرِهِ وَ مَوْلِدِهِ وَ مَسْجِدِهِ، وَمَوْضِعِ مَهاجِرِهِ، فَتَرَكُوهُ خائِفاً مَرْعُوباً لا يَسْتَقِرُّ في قَرارٍ، وَ لا يَأْوي في مَوْطِنٍ، يُريدوُنَ في ذلِكَ قَتْلَهُ وَ سَفْكَ دَمِهِ، وَ هُوَ لَمْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ شَيْئاً، وَ لَااتَّخَذَ مِنْ دُونِهِ وَليّاً، وَ لَمْ يَتَغَيَّرْ عَمَّا كانَ عَلَيْهِ رَسُولُ اللَّهِ‌

؛ اى ابن عبّاس! چه مى‌گويى درباره گروهى كه دخترزاده پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را از خانه و كاشانه و زادگاهش و از حرم رسول خدا و از مجاورت قبرش و مسجد و محلّ هجرتش بيرون كرده‌اند؟ و او را نگران و هراسان تنها گذاشته‌اند كه نه در جايى آسايش دارد و نه در ديارى پناه. مى‌خواهند خونش را بريزند با آن كه هرگز چيزى را براى خداوند شريك قرار نداده و جز او را ولىّ خود برنگزيده و از سنّت رسول خدا صلى الله عليه و آله چيزى را تغيير نداده است».

ابن عبّاس عرض كرد: «من درباره آنها جز اين نمى‌گويم كه: « «أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَبِرَسُولِهِ وَلَا يَأْتُونَ الصَّلَاةَ إِلَّا وَهُمْ كُسَالَى»؛ آنان به خدا و رسولش كافر شده‌اند و نماز را جز به حالت كسالت (و از روى نفاق) به جا نمى‌آورند». [1] « «يُرَاءُونَ النَّاسَ وَلَا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا* مُذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذَلِكَ لَاإِلَى هَؤُلَاءِ وَلَا إِلَى هَؤُلَاءِ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِيلًا»؛ در برابر مردم ريا مى‌كنند و خدا را جز اندكى ياد نمى‌كنند آنها افراد بى هدفى هستند كه نه به سوى اينها و نه سوى آنهايند و هر كس را كه خداوند گمراه كند راهى براى او نخواهى يافت!». [2]

[1]. توبه، آيه 54.

[2]. نساء، آيات 142- 143.