31- تلاش ابن عبّاس و عبداللَّه بن عمر براى منصرف ساختن امام عليه السلام‌

امام حسين عليه السلام باقيمانده ماه شعبان و ماه رمضان و شوّال و ذى القعده را در مكّه ماند. در آن ايّام «عبداللَّه بن عبّاس‌» و «عبداللَّه بن عمر» نيز در مكّه بودند. آن دو كه قصد مراجعت به مدينه را داشتند با هم نزد امام عليه السلام آمدند. عبداللَّه بن عمر عرض كرد: اى اباعبداللَّه! خدا تو را رحمت كند. از خدايى كه بازگشت تو به سوى اوست، پروا كن! تو از دشمنى و ستم مردم اين ديار نسبت به خاندان خويش آگاهى، اين مردم، يزيد بن معاويه را به زمامدارى پذيرفته‌اند، من مى‌ترسم كه مردم به جهت زر و سيم به او (يزيد) گرايش پيدا كنند و تو را به قتل برسانند و به خاطر تو افراد زيادى كشته شوند.

من از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمود: «حسين كشته خواهد شد و اگر او را به قتل رسانند و تنهايش گذارده، يارى‌اش نكنند، خداوند تا روز رستاخيز آنان را خوار مى‌كند!» و من مصلحت مى‌بينم تو نيز همانند ساير مردم با يزيد سازش كنى! و همچنان كه پيش از اين در برابر معاويه شكيبايى ورزيده‌اى اكنون نيز صبر پيشه‌ساز، تا خداوند بين تو و اين گروه ستمگر داورى كند!

امام حسين عليه السلام در پاسخ او فرمود:

«أَباعَبْدِالرَّحْمنِ! أَنَا أُبايِعُ يَزيدَ وَ ادْخُلُ في صُلْحِهِ، يَزيدَ وَ ادْخُلُ في صُلْحِهِ، 23 وَ قَدْ قالَ النَّبِىُّ صلى الله عليه و آله فيهِ وَ في أَبيهِ ما قالَ؟!

؛ اى اباعبدالرحمن! آيا من با يزيد بيعت كنم و با وى از در سازش درآيم با آن كه پيامبر صلى الله عليه و آله درباره وى و پدرش آن سخنان را فرمود؟!!» (عبداللَّه بن عمر هيچ پاسخى در برابر اين سخن نداشت).

ابن عبّاس كه تا آن لحظه ساكت نشسته بود، عرض كرد: اى اباعبداللَّه! راست گفتى.

پيامبر صلى الله عليه و آله در حيات خود فرمود: «مرا با يزيد چه كار؟! خداوند كار يزيد را مبارك نگرداند! او فرزندم و دخترزاده‌ام حسين عليه السلام را خواهد كشت. سوگند به آن كس كه جانم در دست اوست فرزندم در ميان گروهى كه از كشته شدنش جلوگيرى نكرده‌اند، كشته نخواهد شد مگر آن كه خداوند ميان قلب و زبانشان جدايى افكند (و آنان را به نفاق گرفتار كند).