حسين عليهما السلام سرور جوانان اهل بهشتند؟» گفتند: آرى به خدا سوگند مى‌دانيم.

فرمود: «آيا مى‌دانيد كه رسول خدا صلى الله عليه و آله به على عليه السلام فرمان داد كه غسلش دهد و به وى خبر داد كه جبرئيل در اين كار كمكش مى‌كند؟» گفتند: آرى به خدا سوگند مى‌دانيم.

فرمود: «آيا مى‌دانيد كه رسول خدا صلى الله عليه و آله در آخرين خطبه‌اش فرمود: من مى‌روم و ميان شما دو چيز گرانبها به يادگار مى‌گذارم: كتاب خدا و اهل بيتم؛ پس به اين دو تمسّك جوييد كه هرگز گمراه نخواهيد شد؟» گفتند: آرى به خدا سوگند مى‌دانيم.

خلاصه اين‌كه: امام عليه السلام هر چه را كه در قرآن وهمچنين به زبان پيامبر صلى الله عليه و آله به طور ويژه درباره على عليه السلام و درباره اهل بيتش آمده بود بيان كرد و صحابه و تابعين را سوگند داد (و از آنان اقرار گرفت) صحابه مى‌گفتند: آرى ما شنيديم و تابعى مى‌گفت: آرى براى ما نيز افراد موثّق فلانى و فلانى نقل كرده‌اند.

سپس در پايان آنان را سوگند داد و فرمود: «آيا شنيده‌ايد كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌فرمود: هر كس گمان كند مرا دوست دارد در حالى كه على عليه السلام را دشمن مى‌دارد، دروغ گفته است، نمى‌شود مرا دوست بدارد و على را دشمن».

كسى سؤال كرد: اى رسول خدا! چرا نمى‌شود؟ فرمود: «زيرا كه او از من است و من از اويم. هر كس او را دوست دارد، مرا دوست مى‌دارد و هر كس مرا دوست مى‌دارد، به يقين خدا را دوست دارد و هر كس على را دشمن بدارد، به يقين با من دشمنى كرده است و هر كس با من دشمنى كند، خدا را دشمن داشته است؟» همگى گفتند: آرى، اين را نيز شنيده‌ايم.

پس از آن همگى متفرّق شدند (و اين خبر در تمام شهرها پيچيد). [1]

[1]. بحارالانوار، ج 33، ص 181- 185.