چيزى كه نمى‌دانم عيبجويى كنم و اگر چنين كنم مردم بدان اهمّيّت نمى‌دهند و آن را نمى‌پذيرند.

نمى‌توانم از حسين عليه السلام هم عيبى بگويم، چرا كه من در وى عيبى نمى‌بينم. من ابتدا در نظر داشتم، نامه‌اى در جواب وى بنويسم و وى را تهديد كنم و بترسانم، ولى بعداً تصميم گرفتم چنين كارى نكنم و با وى به تندى برخورد ننمايم! [1]

همان گونه كه گفتيم امام عليه السلام در اين نامه معاويه را بر سكوى اتّهام نشانيده، و او را محاكمه و محكوم كرده است.

در ادامه نامه، او را به شديدترين وجهى زير رگبار سرزنش و ملامت گرفته و چيزى براى او باقى نگذاشته است.

افزون بر اين عملًا به او اعلان جنگ داده و او را مستحقّ هر گونه تحقير و مجازات دانسته است.

و اين نشان مى‌دهد مبارزه با بنى‌اميّه از زمان يزيد شروع نشد؛ بلكه از زمان پدرش آغاز گرديده بود.

9- حكومت معاويه بزرگترين فتنه!

مروان بن حكم در نامه‌اى به معاويه نوشت: من از ايجاد شورش و فتنه توسّط حسين آسوده نيستم و گمان مى‌كنم كه تو روزهاى طولانى و سختى را با حسين در پيش دارى!

معاويه نيز به امام حسين عليه السلام نامه‌اى به اين مضمون نوشت:

«خبردار شدم كه جمعى از مردم كوفه تو را به اختلاف و درگيرى فرا خوانده‌اند.

[1]. رجال كشى، ص 49- 51؛ احتجاج طبرسى، ج 2، ص 89- 93، ح 164 (با مختصر تفاوت) و بحارالانوار، ج 44، ص 212- 214.