كربلا» و «كلّ يوم عاشورا» در فضاى كشورهاى اسلامى طنين انداز شد.

آرى! به حق عاشورا يك حماسه بود، زيرا آن روز كه امام حسين عليه السلام مى‌خواست مكه را به قصد عراق ترك گويد، فرمود:

«مَنْ كَانَ فِينا باذِلًا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلى‌ لِقاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنا

؛ هر كس آماده جانبازى و شهادت و لقاءاللَّه است، با من حركت كند». [1]

در نزديكى كربلا تأكيد ديگرى بر آن نهاد و فرمود:

«الا وَ إِنَّ الدَّعِىَّ ابْنَ الدَّعِيِّ قَدْ تَرَكَني بَيْنَ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ، هَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة

؛ ناپاك زاده، فرزند ناپاك زاده مرا در ميان شمشير و ذلّت مخيّر ساخته، به استقبال شمشيرها مى‌روم و هرگز تن به ذلّت نمى‌دهم». [2]

و ياران حسين عليه السلام در شب عاشورا اين سند را امضا كرده و گفتند: اگر يك بار نه، هفتادبار، بلكه هزاربار كشته شويم و زنده شويم، بازهم دست ازيارى تو برنمى‌داريم. [3]

فرزند شجاع آن حضرت عليه السلام، على اكبر عليه السلام در مسير كربلا با جمله

«اذَنْ لا نُبالي بِالْمَوْتِ‌

؛ چون برحق هستيم از شهادت باك نداريم» [4]، بر اين حماسه صحّه نهاد.

ياران آن حضرت هر كدام در رجزهايشان در صحنه قتال عاشورا، روح تسليم‌ناپذيرى خود را در برابر دشمن، در قالب الفاظ ريختند و دشمن را در شگفتى فرو بردند.

خواهرش زينب كبرى عليها السلام در كنار پيكر خونين برادر زانو زد و پيكر خونين را با دو دست خود از زمين بلند كرد و گفت: «خداوندا اين قربانى را از ما، (خاندان پيامبرت) قبول فرما!». [5]

[1] بحارالانوار، ج 44، ص 367.

[2] احتجاج طبرسى، ج 2، ص 24.

[3] رجوع كنيد به: ناسخ التواريخ، ج 2، ص 180.

[4] بحارالانوار، ج 44، ص 367.

[5] مقتل الحسين مقرّم، ص 307.