در حقيقت اين بى‌تفاوتى و سازشكارى آنان بود كه موجب تشويق افراد گناهكار مى‌شد، و در نهايت به هلاكت همگان انجاميد.

در آيه‌اى ديگر خداوند اجراى اين اصل را به صورت گسترده از ويژگى‌هاى امّت اسلامى به عنوان «امّت برتر» دانسته، مى‌فرمايد:

«كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ»؛ شما بهترين امّتى بوديد كه به سود انسان‌ها آفريده شديد (چه اين‌كه) امر به معروف مى‌كنيد و نهى از منكر، و به خدا ايمان داريد. [1]

نكته جالب توجّه در اين آيه آن است كه دليل بهترين امّت بودن را «امر به معروف و نهى از منكر و ايمان به خدا» مى‌شمرد. و جالب‌تر اين‌كه «امر به معروف و نهى از منكر» را بر «ايمان به خدا» مقدّم مى‌دارد تا بيانگر اين معنى باشد كه بدون اين دو فريضه، ريشه‌هاى ايمان به خدا نيز در دلها سُست مى‌شود و پايه‌هاى آن فرو مى‌ريزد و به تعبير ديگر ايمان به خدا بر آن دو فريضه استوار مى‌گردد. [2] همان‌گونه كه اصلاح همه امور جامعه بر آن دو استوار است.

امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد:

«إنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْىِ عَنِ الْمُنْكَرِ فَرِيضَةٌ عَظِيمَةٌ بِها تُقامُ الْفَرائِضُ وَ تَأْمَنُ الْمَذاهِبُ وَ تَحِلُّ الْمَكاسِبُ وَ تَرُدُّ الْمَظالِمُ وَ تُعْمَرُ الْأَرْضُ وَ يَنْتَصِفُ مِنَ الْأَعْداءِ وَ يَسْتَقِيمُ الْأَمْرُ

؛ امر به معروف و نهى از منكر دو فريضه بزرگ الهى است كه بقيّه فرايض با آن‌ها بر پا مى‌شوند و به وسيله اين دو، راه‌ها امن مى‌گردد و كسب و كار مردم حلال مى‌شود و حقوق افراد تأمين مى‌گردد و در سايه آن زمين آباد و از دشمنان انتقام گرفته مى‌شود و در پرتو آن همه كارها روبه راه مى‌گردد». [3]

[1] آل عمران، آيه 110.

[2] رجوع شود به تفسير نمونه، ذيل آيه..

[3] وسائل الشيعة، ج 11، ص 315، ح 6. مراجعه شود به تفسير نمونه، ج 3، ص 38.