2- انتقام دشمنان اسلام از شكست‌هاى زمان رسول‌خدا صلى الله عليه و آله‌

يكى ديگر از ريشه‌هاى ماجراى خونين كربلا، انتقامى بود كه بنى‌اميّه از شكست‌هاى خود در زمان رسول خدا عليه السلام مى‌گرفتند.

با ظهور اسلام، مشركان قريش به مخالفت برخاستند و انواع كارشكنى‌ها، فشارها و آزارها را نسبت به رسول خدا عليه السلام روا داشتند. در اين ميان بنى‌اميّه به ويژه بزرگ آنان ابوسفيان- نيز از هيچ گونه مخالفتى با رسول خدا صلى الله عليه و آله دريغ نورزيدند.

پس از هجرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله نيز آزار آنان بر ضدّ رسول خدا ادامه داشت، تا آن‌كه در سال دوم هجرى، شكست سختى را از مسلمانان در جنگ معروف بدر متحمّل شدند. در اين نبرد، هفتاد تن از قريش به هلاكت رسيدند. [1] در ميان كشته شدگان چند تن از خويشان معاويه نيز ديده مى‌شدند كه از جمله آنان «عتبه» جدّ مادرى معاويه (پدر هند) و «وليد بن عتبه»، دايى معاويه و «حنظله» برادر معاويه بودند. [2]

[1]. رجوع كنيد به: سيره ابن هشام، ج 2، ص 372 و تاريخ طبرى، ج 1، ص 169.

[2]. اميرمؤمنان در نامه 28 و 64 نهج البلاغه كه به معاويه نوشته است، اشاره‌اى به اين ماجرا دارد، از جمله در بخشى از نامه 64 فرمود: «وَ عِنْدِىَ السَّيْفُ الَّذِي أَعْضَضْتُهُ بِجَدِّكَ وَ خالِكَ وَ أَخِيكَ فِي مَقامٍ واحِدٍ؛ نزد من همان شمشيرى است كه بر پيكر جد و دايى و برادرت كوبيدم».

در جنگ بدر سه تن از فرزندان ابوسفيان شركت داشتند، حنظله كه كشته شد. عمرو كه اسير گشت و معاويه كه از مهلكه گريخت. وى چنان فرار كرد كه وقتى به مكه رسيد، پاهايش ورم كرده بود و تا دو ماه خود را معالجه مى‌كرد. (سيره ابن هشام، ج 2، ص 294).