برخوردار بودند و اين جمال وكمال در مقابل زندگى آلوده بنى‌اميّه به سختى آرامش درونى آنان را بر هم مى‌زد، و آتش حسد را در درونشان شعله‌ور مى‌ساخت.

حضرت على عليه السلام در پاسخ به سؤالى پيرامون ويژگى‌هاى هر يك از طوايف قريش، در بيان فرق بين فرزندان عبد شمس- كه بنى‌اميّه از آنها هستند- و بنى‌هاشم چنين مى‌فرمايد:

«وَ أَمَّا نَحْنُ فَأَبْذَلُ لِما فِي أَيْدِينا، وَ أَسْمَحُ عِنْدَ الْمُوتِ بِنُفُوسِنا، وَ هُمْ أَكْثَرُ وَ أَمْكَرُ وَ أَنْكَرُ وَ نَحْنُ أَفْصَحُ وَ أَنْصَحُ وَ أَصْبَحُ؛

امّا ما «طايفه بنى‌هاشم» از همه طوايف قريش نسبت به آنچه در دست داريم بخشنده‌تريم و به هنگام بذل جان از همه سخاوتمندتريم، آن‌ها (بنى‌اميّه) پر جمعيّت و مكّار و زشت‌اند و ما فصيح‌تر و دلسوزتر و زيباتريم!». [1]

شعله‌ور شدن آتش اختلافات با ظهور اسلام‌

هنگامى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله دعوت خود را در مكّه آغاز كرد اتّفاقاً قدرت سياسى واقتصادى شهر بيشتر در اختيار دودمان بنى‌اميّه بود.

سران اين تيره از راه تجارت و رباخوارى، مال‌هاى فراوانى اندوخته بودند و علاوه بر آن با نگاهبانى خانه كعبه و پذيرايى زائران، براى خويش نوعى سلطه دينى نيز به دست آورده بودند. به همين جهت هنگام حج وقتى كه حاجيان از عرفات حركت مى‌كردند قريش از مزدلفه بار مى‌بست. چرا كه اعتقاد داشتند بايد كعبه را با جامه پاك طواف كرد و جامه وقتى پاك است كه آن را از يكى از طوايف قريش بگيرند! و اگر آنان به كسى جامه نمى‌دادند طواف كننده ناچار بود، برهنه طواف كند! [2]

در واقع قريش در سايه همين رياست و سلطه دينى، قوانينى را از سوى خود وضع‌

[1]. نهج البلاغه، كلمه قصار، 116.

[2]. رجوع كنيد به: سيره ابن هشام، ج 1، ص 125 به بعد.