گفتيم) اى ابراهيم از اين (درخواست) صرف نظر كن كه فرمان پروردگارت رسيده و به طور قطع عذاب غير قابل بازگشت به سراغ آنها مى‌آيد». [1]

جالب اين كه خداوند از ابراهيم در برابر اين شفاعت عجيب تمجيد كرده و مى‌گويد: (إِنَّ إِبْراهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ) ولى به او گوشزد مى‌كند كه در اين مورد كار از كار گذشته و جاى شفاعت باقى نمانده است.

شفاعت اولياء الله مخصوص حال حيات نيست!

بهانه‌جويان با مشاهده آيات فوق كه با صراحت قبول شفاعت پيامبران را نشان مى‌دهد و چاره‌اى جز قبول آن نيست، به بهانه ديگرى دست زده و مى‌گويند: اين آيات مربوط به حال حيات آنهاست و نسبت به بعد از وفات دليلى نداريم. به اين ترتيب شاخه «شرك» را رها كرده به شاخه ديگرى مى‌پرند.

ولى در اينجا اين سؤال مطرح مى‌شود كه مگر پيامبر (صلى الله عليه و آله) با رحلتش تبديل به خاك و به كلّى نابود مى‌شود يا- همان گونه كه بعضى از علماى وهّابى در حضور ما اقرار كردند- حيات برزخى دارد؟

ر ندارد، اوّلا: آيا مقام پيامبر (صلى الله عليه و آله) از مقام شهدا كه درباره آنها

[1]. سوره هود، آيات 74 تا 76.