پس از آن كه دو روز راه پيمود، نامه را بگشايد، و طبق آن عمل كند، او پس از دو روز طى طريق، نامه را گشود و چنين يافت:

«پس از آن كه نامه را باز كردى تا «نخله» (زمينى كه بين «مكّه» و «طايف» است) پيش برو، و در آنجا وضع قريش را زير نظر بگير و جريان را به ما گزارش بده».

«عبداللَّه» جريان را براى همراهانش نقل نمود و اضافه كرد: پيامبر مرا از مجبور ساختن شما در اين راه، منع كرده است، بنابراين، هر كس آماده شهادت است با من بيايد، و ديگران باز گردند، همه با او حركت كردند، هنگامى كه به «نخله» رسيدند به قافله‌اى از قريش برخورد كردند كه «عمرو بن حضرمى» در آن بود، چون روز آخر ماه رجب (يكى از ماه‌هاى حرام) بود در مورد حمله به آنها به مشورت پرداختند.

بعضى گفتند: اگر امروز هم از آنها دست برداريم وارد محيط حرم خواهند شد و ديگر نمى‌توان متعرض آنها شد، سرانجام شجاعانه به آنها حمله كردند «عمرو بن حضرمى» را كشتند و قافله را با دو نفر نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آوردند، پيغمبر به آنان فرمود:

من به شما دستور نداده بودم كه در ماه‌هاى حرام نبرد كنيد، و دخالتى در غنائم و اسيران نكرد، مجاهدان ناراحت شدند و مسلمانان به سرزنش آنها پرداختند، مشركان نيز زبان به طعن گشودند كه محمّد صلى الله عليه و آله جنگ و خون‌ريزى و اسارت در ماه‌هاى حرام را، حلال شمرده در اين هنگام آيه اوّل نازل شد.

پس از آن كه اين آيه نازل شد «عبداللَّه بن جحش» و همراهانش اظهار كردند در اين راه براى درك ثواب جهاد كوشش كرده‌اند و از پيامبر پرسيدند: آيا اجر مجاهدان را دارند يا نه؟ آيه دوم‌ (انَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هاجَرُوا ...) نازل گرديد. [1]

[1] «بحار الانوار»، ج 19، ص 188، 189 و 190؛ «اعلام الورى‌»، ص 73 و 74؛ «تفسير ابن كثير»، ج 1، ص 428، ذيل آيه مورد بحث؛ «سنن كبراى بيهقى»، ج 13، ص 316، ح 18362.