(207) وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِى نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَئُوفٌ بِالْعِبادِ

بعضى از مردم (با ايمان و فداكار، همچون على عليه السلام در «ليلة المبيت» به هنگام خفتن در جايگاه پيغمبر صلى الله عليه و آله)، جان خود را به خاطر خشنودى خدا مى‌فروشند، و خداوند نسبت‌به بندگان مهربان است.

شأن نزول:

ماجراى ليلة المبيت‌

مفسر معروف اهل تسنن «ثعلبى» مى‌گويد: هنگامى كه پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله تصميم گرفت به «مدينه» مهاجرت كند، براى اداى دين‌هاى خود و تحويل دادن امانت‌هائى كه نزد او بود على عليه السلام را به جاى خويش قرار داد و شب هنگام كه مى‌خواست به سوى غار «ثَور» برود و مشركان، اطراف خانه او را براى حمله به او، محاصره كرده بودند، دستور داد على عليه السلام در بستر او بخوابد و پارچه سبز رنگى (بُرْد حَضْرَمى) كه مخصوص خود پيغمبر بود روى خود بكشد، در اين هنگام خداوند به «جبرئيل» و «ميكائيل» وحى فرستاد:

من بين شما برادرى ايجاد كردم و عمر يكى از شما را طولانى‌تر قرار دادم كدام يك از شما حاضر است ايثار به نفس كند و زندگى ديگرى را بر خود مقدم دارد؟

هيچ كدام حاضر نشدند.

به آنها وحى شد، اكنون على عليه السلام در بستر پيغمبر خوابيده و آماده شده جان خويش را فداى او سازد، به زمين برويد و حافظ و نگهبان او باشيد.

هنگامى كه جبرئيل بالاى سر و ميكائيل پايين پاى على عليه السلام نشسته بودند، جبرئيل مى‌گفت: «بَه، بَه، آفرين بر تو اى على! خداوند به واسطه تو بر فرشتگان مباهات مى‌كند».

در اين هنگام آيه فوق نازل گرديد [1] و به همين دليل آن شب تاريخى‌

[1] «بحار الانوار»، ج 19، ص 38، 39، 64 و 86، و ج 36، ص 40 و 43.