(1) قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (2) مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ (3) وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ (4) وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ (5) وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

بگو: پناه مى‌برم به پروردگار سپيده صبح.

از شرّ تمام آنچه آفريده است.

از شرّ موجود شرور هنگامى كه شبانه وارد مى‌شود.

و از شرّ آنها كه با افسون در گره‌ها مى‌دمند (و هر تصميمى را سست مى‌كنند).

و از شرّ هر حسودى هنگامى كه حسد مى‌ورزد!

شأن نزول:

پناه به شكافنده افق تاريك!

درباره شأن نزول اين سوره، رواياتى در غالب كتب تفسير نقل شده، كه مطابق آنها پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله به وسيله بعضى از يهود مورد سحر قرار گرفته، بيمار شده بود، «جبرئيل» نازل شد و محل ابزار سحر را كه در چاهى پنهان كرده بودند نشان داد، آن را بيرون آوردند، سپس اين سوره را خواندند، و حال پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله بهبود يافت. [1]

ولى، مرحوم «طبرسى» و بعضى ديگر از محققان، اين گونه روايات را كه سند آن فقط به دو نفر «ابن عباس» و «عايشه» منتهى مى‌شود، زير سؤال قرار داده‌اند؛ زيرا:

اوّلًا- سوره، طبق مشهور «مكّى» است و لحن آن نيز لحن سوره‌هاى «مكّى» را دارد، در حالى كه درگيرى پيامبر صلى الله عليه و آله با يهود در «مدينه» بوده است و اين خود دليلى است بر عدم اصالت اين گونه روايات.

از سوى ديگر، اگر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله به اين آسانى مورد سحر ساحران قرار گيرد، تا

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «قرطبى»، ج 20، ص 253.