(1) قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ (2) اللَّهُ الصَّمَدُ (3) لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ (4) وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

بگو: خداوند، يكتا و يگانه است.

خداوندى است كه همه نيازمندان قصد او مى‌كنند.

(هرگز) نزاد، و زاده نشد.

و براى او هيچ گاه شبيه و مانندى نبوده است!

شأن نزول:

توصيف كامل از خدا

در شأن نزول اين سوره، از امام صادق عليه السلام چنين نقل شده: «يهود از رسول اللَّه صلى الله عليه و آله تقاضا كردند، خداوند را براى آنها توصيف كند، پيغمبر صلى الله عليه و آله سه روز سكوت كرد و پاسخى نگفت، تا اين سوره نازل شد و پاسخ آنها را بيان كرد».

در بعضى از روايات آمده: اين سؤال كننده «عبداللَّه بن صوريا» يكى از سران معروف يهود بود، و در روايت ديگرى آمده: «عبداللَّه بن سلام» چنين سؤالى را از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله در «مكّه» كرد، سپس ايمان آورد، و ايمان خود را همچنان مكتوم مى‌داشت.

در روايات ديگرى آمده است: مشركان «مكّه» چنين سؤالى را كرده‌اند.

در بعضى از روايات نيز آمده: سؤال‌كنندگان، گروهى از مسيحيان «نجران» بودند. [1]

در ميان اين روايات، تضادى وجود ندارد؛ زيرا ممكن است اين سؤال از ناحيه همه آنها مطرح شده باشد، و اين خود دليلى است بر عظمت فوق العاده اين سوره، كه‌پاسخگوى سؤالات افراد و اقوام مختلف است.

[1] «الميزان»، ج 20، ص 546؛ «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «قرطبى»، ج 20، ص 246.