(1) قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجادِلُكَ فِي زَوْجِها وَ تَشْتَكِي إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ يَسْمَعُ تَحاوُرَكُما إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ ا 2 الَّذِينَ يُظاهِرُونَ مِنْكُمْ مِنْ نِسائِهِمْ ما هُنَّ أُمَّهاتِهِمْ إِنْ أُمَّهاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِي وَلَدْنَهُمْ وَ إِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنْكَراً مِنَ الْقَوْلِ وَ زُوراً وَ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ا 3 وَ الَّذِينَ يُظاهِرُونَ مِنْ نِسائِهِمْ ثُمَّ يَعُودُونَ لِما قالُوا فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا ذلِكُمْ تُوعَظُونَ بِهِ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ ا 4 فَمَنْ لَمْ‌يَجِدْ فَصِيامُ شَهْرَيْنِ مُتَتابِعَيْنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا فَمَنْ‌لَمْ‌يَسْتَطِعْ فَإِطْعامُ سِتِّينَ مِسْكِيناً ذلِكَ لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَ لِلْكافِرِينَ عَذابٌ أَلِيمٌ‌

خداوند سخن زنى را كه درباره شوهرش به تو مراجعه كرده بود و به خداوند شكايت مى‌كرد شنيد (و تقاضاى او را اجابت كرد)؛ خداوند گفتگوى شما را با هم‌مى‌شنيد؛ و خداوند شنوا و بيناست.

كسانى كه از شما نسبت به همسرانشان «ظهار» مى‌كنند (و مى‌گويند: تو نسبت به من به منزله مادرم هستى)، آنها هرگز مادرانشان نيستند؛ مادرانشان تنهاكسانى‌اند كه آنها را به دنيا آورده‌اند. آنها سخنى زشت و باطل مى‌گويند؛ و خداوند بخشنده و آمرزنده است!

كسانى كه همسران خود را «ظهار» مى‌كنند، سپس از گفته خود باز مى‌گردند، بايد پيش از آميزش جنسى با هم، برده‌اى را آزاد كنند؛ اين دستورى است كه به آن اندرز داده مى‌شويد؛ و خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است!

و كسى كه توانائى (آزاد كردن برده‌اى) نداشته باشد، دو ماه پياپى قبل از آميزش روزه بگيرد؛ و كسى كه اين را هم نتواند، شصت مسكين را اطعام كند؛ اين براى آن است كه به خدا و رسولش ايمان بياوريد؛ اينها مرزهاى الهى است؛ و كسانى كه با آن مخالفت كنند، عذاب دردناكى دارند!

شأن نزول:

ظِهار، مجازات، و راه حلّ‌

غالب مفسران، براى آيات نخستين اين سوره، شأن نزولى نقل كرده‌اند كه‌