مقابل «محمّد» صلى الله عليه و آله درمانده شد، و پاسخى نداشت بدهد، محمّد صلى الله عليه و آله گمان مى‌كند ما و همه معبودهايمان هيزم دوزخيم!.

«عبداللَّه» گفت: به خدا سوگند اگر من او را مى‌ديدم پاسخش را مى‌دادم، از او بپرسيد آيا درست است كه همه معبودان با عابدانشان در دوزخند؟ اگر چنين است، ما فرشتگان را مى‌پرستيم، و يهود «عزير» را و نصارى «عيسى بن مريم» را (چه عيبى دارد كه ما با فرشتگان و پيامبرانى چون «عزير» و «مسيح» باشيم!).

اين پاسخ براى «وليد» و كسانى كه در مجلس بودند جالب آمد، و معتقد بودند كه دليل دندان‌شكنى است، اين سخن را خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله گفتند، رسول اللَّه صلى الله عليه و آله فرمود: «آرى هر كس دوست داشته باشد كه معبود واقع شود او هم با عابدانش در دوزخ خواهد بود، اين بت‌پرستان در حقيقت شياطين را مى‌پرستيدند، و هر چيز را كه شيطان به آنها دستور مى‌داد».

اينجا بود كه آيه شريفه: إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى‌ أُولئِكَ عَنْها مُبْعَدُونَ: « (اما) كسانى كه از قبل، وعده نيك از ما به آنها داده شده [/ مؤمنان صالح‌] از آن دور نگاه داشته مى‌شوند» نازل شد [1] و نيز آيه: «وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْيَمَ مَثَلًا إِذا قَوْمُكَ مِنْهُ يَصِدُّونَ» [2] (آيه مورد بحث) نازل گرديد. [3]

[1] انبياء، آيه 101.

[2] زخرف، آيه 57.

[3] «سيره ابن هشام»، ج 1، ص 385، با كمى تلخيص؛ «تفسير ابن كثير»، ج 4، ص 141.