57 وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْيَمَ مَثَلًا إِذا قَوْمُكَ مِنْهُ يَصِدُّونَ ا 58 وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَيْرٌ أَمْ هُوَ ما ضَرَبُوهُ لَكَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ ا 59 إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَيْهِ وَ جَعَلْناهُ مَثَلًا لِبنى‌اسرائيل‌

و هنگامى كه درباره فرزند مريم مَثَلى زده شد، ناگهان قوم تو به خاطر آن فرياد راه انداختند.

و گفتند: «آيا خدايان ما بهترند يا او؟! (اگر معبودان ما در دوزخند، مسيح نيز در دوزخ است؛ چرا كه معبود واقع شده)»! ولى آنها اين مَثَل را جز از طريق جدال (ولجاج) براى تو نزدند؛ آنها گروهى كينه‌توز و پرخاشگرند.

مسيح فقط بنده‌اى بود كه ما نعمت به او بخشيديم و او را نمونه و الگوئى براى بنى‌اسرائيل قرار داديم.

شأن نزول:

پاسخ قاطع به ايراد «ابن زبعرى»

در «سيره ابن هشام» چنين آمده است: رسول خدا صلى الله عليه و آله روزى با «وليد بن مغيره» در مسجد نشسته بود «نضر بن حارث» نيز آمد و در كنار آنها نشست، گروهى از سران قريش نيز در مجلس بودند، پيامبر صلى الله عليه و آله با آنها سخن گفت، «نضر» به مقابله برخاست، پيامبر صلى الله عليه و آله با دلائل منطقى (پيرامون بطلان بت‌پرستى) او را محكوم ساخت، سپس اين آيه را بر آنها خواند: إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَها وارِدُونَ* لَوْ كانَ هؤُلاءِ آلِهَةً ما وَرَدُوها وَ كُلٌّ فِيها خالِدُونَ ...: «شما و آنچه غير خدا مى‌پرستيد، هيزم جهنم خواهيد بود؛ و همگى در آن وارد مى‌شويد.* اگر اينها خدايانى بودند، هرگز وارد آن نمى‌شدند! در حالى كه همگى در آن جاودانه خواهند بود». [1]

بعد از اين ماجرا پيامبر صلى الله عليه و آله از جا برخاست، و رفت، در اين هنگام «عبداللَّه بن زبعرى» آمد، و به آن جمع پيوست، «وليد» به «عبداللَّه» گفت: «نضر بن حارث» در

[1] انبياء، آيات 98 و 99.