«هيچ فرد با ايمانى پيدا نمى‌شود مگر اين كه در درون قلبش، محبت على و خاندان او است». [1]

4- شايد به همين دليل در روايت صحيح و معتبر از خود امير مؤمنان على عليه السلام چنين نقل شده:

لَوْ ضَرَبْتُ خَيْشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَيْفِى هذا عَلى‌ أَنْ يُبْغِضَنِي ما أَبْغَضَنِى وَ لَوْ صَبَبْتُ الدُّنْيا بِجَمَّاتِها عَلَى الْمُنافِقِ عَلى‌ أَنْ يُحِبَّنِى ما أَحَبَّنِى وَ ذلِكَ أَنَّهُ قُضِىَ فَانْقَضَى عَلى‌ لِسانِ النَّبِىِّ الْا مِّىِّ صلى الله عليه و آله أَنَّهُ قالَ لايُبْغِضُكَ مُؤْمِنٌ وَ لايُحِبُّكَ مُنافِقٌ:

«اگر با اين شمشيرم بر بينى مؤمن بزنم كه مرا دشمن دارد هرگز دشمن نخواهد داشت، و اگر تمام دنيا (و نعمت‌هايش) را در كام منافق فرو ريزم كه مرا دوست دارد، دوست نخواهد داشت، اين به خاطر آن است كه پيامبر صلى الله عليه و آله به صورت يك حكم قاطع به من فرموده است: اى على! هيچ مؤمنى تو را دشمن نخواهد داشت و هيچ منافقى محبت تو را در دل نخواهد گرفت»! [2]

5- در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: پيامبر صلى الله عليه و آله در آخر نماز خود با صداى بلند به طورى كه مردم مى‌شنيدند، در حق امير مؤمنان على عليه السلام چنين دعا مى‌كرد:

أَللَّهُمَّ هَبْ لِعَلِىٍّ الْمَوَدَّةَ فِى صُدُورِ الْمُؤْمِنِيْنَ، وَ الْهَيْبَةَ وَ الْعَظَمَةَ فِى صُدُورِ الْمُنافِقِيْنَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ إِنَّ الَّذِيْنَ آمَنُوا ...:

«خداوندا! محبت على عليه السلام را در دل‌هاى مؤمنان بيفكن، و همچنين هيبت و عظمت او را در دل‌هاى منافقان، در اين هنگام آيه فوق و آيه بعد از آن نازل شد». [3]

به هر حال، همان گونه كه در تفسير آيات فوق گفتيم، نزول اين آيه در مورد على عليه السلام به عنوان يك نمونه اتم و اكمل است و مانع از تعميم مفهوم آن در موردهمه مؤمنان با سلسله مراتب، نخواهد بود.

[1] «احقاق الحق»، ج 3، ص 83 تا 86؛ «بحار الانوار»، ج 35، ص 335؛ «الغدير»، ج 2، ص 65؛ «شواهد التنزيل» حاكم حسكانى، ج 1، ص 476 و 477.

[2] «روح المعانى»، ج 16، ص 130؛ «مجمع البيان»، ج 6، ص 455؛ «نهج البلاغه»، كلمات قصار، كلمه 45؛ «بحار الانوار»، ج 39، ص 296؛ «نور الثقلين»، ج 3، ص 364.

[3] «بحار الانوار»، ج 35، ص 354، و ج 36، ص 100؛ «تفسير عياشى»، ج 2، ص 142؛ «نور الثقلين»، ج 2، ص 343، و ج 3، ص 363؛ «تفسير صافى»، ج 2، ص 435.