و انسان مى‌گويد: «آيا پس از مردن، زنده (از قبر) بيرون خواهم آمد»؟!

آيا انسان به خاطر نمى‌آورد كه ما پيش از اين او را آفريديم در حالى كه چيزى نبود؟!

سوگند به پروردگارت كه همه آنها را همراه با شياطين در قيامت جمع مى‌كنيم؛ سپس همه را- در حالى كه به زانو در آمده‌اند- گرداگرد جهنم حاضر مى‌سازيم.

شأن نزول:

زندگى پس از مرگ‌

آيات نخست،- طبق گفته جمعى از مفسران- در مورد «ابَىّ بن خلف» يا «وليد بن مغيره» نازل شده كه قطعه استخوان پوسيده‌اى را در دست گرفته بودند، آن را با دست خود نرم مى‌كردند و در برابر باد مى‌پاشيدند، تا هر ذره‌اى از آن به گوشه‌اى پراكنده گردد، و مى‌گفتند، محمّد را بنگريد كه گمان مى‌كند: خداوند ما را بعد از مردن و پوسيده شدن استخوان‌هايمان مثل اين استخوان، بار ديگر زنده مى‌كند، چنين چيزى ابداً ممكن نيست!

اين آيات نازل شد، و پاسخ دندان‌شكنى به آنها گفت، پاسخى كه براى همه انسان‌ها در همه قرون و اعصار، مفيد و آموزنده است. [1]

ا 96 إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً

مسلماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، خداوند رحمان محبتى براى آنان در دل‌ها قرار مى‌دهد!

شأن نزول:

محبّت على عليه السلام در دل‌هاى مؤمنان‌

در بسيارى از كتب حديث و تفسير اهل تسنن (علاوه بر شيعه) روايات متعددى‌

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «زاد المسير»، ج 5، ص 175؛ «اسباب نزول الآيات» واحدى نيشابورى، ص 204.