شأن نزول:

درخواست معجزات از سر لجاجت‌

در روايات اسلامى، و همچنين كلمات مفسران معروف، شأن نزولى با عبارات مختلف براى آيات فوق نقل شده است كه: خلاصه‌اش چنين است:

«گروهى از مشركان «مكّه» كه «وليد بن مغيرة» و «ابو جهل» در جمع آنها بودند، در كنار خانه كعبه اجتماع كردند و با يكديگر پيرامون كار پيامبر صلى الله عليه و آله سخن گفتند، سرانجام چنين نتيجه گرفتند كه: بايد كسى را به سراغ محمّد صلى الله عليه و آله فرستاد و به او پيغام داد كه: اشراف قريش، طائفه تو، اجتماع كرده‌اند و آماده سخن گفتن با تواند، نزد ما بيا.

پيامبر به اميد اين كه: شايد نور ايمان در قلب آنها درخشيدن گرفته است، و آماده پذيرش حق شده‌اند فوراً به سراغ آنها شتافت.

اما با اين سخنان روبرو شد:

اى محمّد! ما تو را براى اتمام حجت به اينجا خوانده‌ايم، ما سراغ نداريم كسى به قوم و طائفه خود اين قدر كه تو آزار رسانده‌اى، آزار رسانده باشد:

خدايان ما را دشنام دادى، بر آئين ما خرده گرفتى، عقلاى ما را سفيه خواندى، در ميان جمع، تخم نفاق افشاندى.

بگو! ببينيم درد تو چيست؟!

پول مى‌خواهى؟ آن قدر به تو مى‌دهيم كه بى‌نياز شوى!

مقام مى‌خواهى؟ منصب بزرگى به تو خواهيم داد!

بيمار هستى؟ (و كسالت روانى دارى؟) ما بهترين طبيبان را براى معالجه تو دعوت مى‌كنيم!.

پيامبر فرمود: هيچ يك از اين مسائل نيست، خداوند مرا به سوى شما فرستاده و كتاب آسمانى بر من نازل كرده، اگر آن را بپذيريد به نفع شما در دنيا و آخرت خواهد بود، و اگر نپذيريد صبر مى‌كنم تا خدا ميان من و شما داورى كند.