(30) كَذَلِك أَرْسلْنَك فى أُمَّةٍ قَدْ خَلَت مِن قَبْلِهَا أُمَمٌ لِّتَتْلُوَا عَلَيهِمُ الَّذِى أَوْحَيْنَا إِلَيْك وَ هُمْ يَكْفُرُونَ بِالرَّحْمَنِ قُلْ هُوَ رَبى لا إِلَهَ إِلا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكلْت وَ إِلَيْهِ مَتَابِ ا 31 وَ لَوْ أَنَّ قُرْءَاناً سيرَت بِهِ الْجِبَالُ أَوْ قُطعَت بِهِ الْأَرْض أَوْ كلِّمَ بِهِ الْمَوْتى بَل لِّلَّهِ الْأَمْرُ جَمِيعاً أَ فَلَمْ يَايْئَسِ الَّذِينَ ءَامَنُوا أَن لَّوْ يَشاءُ اللَّهُ لَهَدَى النَّاس جَمِيعاً وَ لا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا تُصِيبهُم بِمَا صنَعُوا قَارِعَةٌ أَوْ تحُلُّ قَرِيباً مِّن دَارِهِمْ حَتى يَأْتىَ وَعْدُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لا يخْلِف الْمِيعَادَ

همان گونه (كه پيامبران پيشين را مبعوث كرديم) تو را به ميان امتى فرستاديم كه پيش از آنها امت‌هاى ديگرى آمدند و رفتند تا آنچه را به تو وحى نموده‌ايم بر آنان بخوانى در حالى كه به رحمان (خداوندى كه رحمتش همگان را فرا گرفته) كفر مى‌ورزند، بگو اوپروردگار من است، معبودى جز او نيست، بر او توكّل كردم و بازگشتم به سوى اوست.

اگر به وسيله قرآن كوه‌ها به حركت درآيند يا زمين‌ها قطعه قطعه شوند يا به وسيله آن با مردگان سخن گفته شود (باز هم ايمان نخواهند آورد) ولى همه كارها در اختيارخداست، آيا آنها كه ايمان آورده‌اند نمى‌دانند كه اگر خدا بخواهد همه مردم را (به اجبار) هدايت مى‌كند (اما هدايت اجبارى سودى ندارد) و پيوسته بلاهاى كوبنده‌اى بر كافران به خاطر اعمالشان وارد مى‌شود و يا به نزديكى خانه آنها فرود مى‌آيد تا وعده (نهائى) خدا فرا رسد، به يقين خداوند در وعده خود تخلّف نمى‌كند.

شأن نزول:

درخواست معجزات از سر لجاجت‌

مفسران گفته‌اند: آيه نخست در صلح حديبيه در سال ششم هجرت نازل شده است، در آن هنگام كه مى‌خواستند صلح نامه را بنويسند، پيامبر صلى الله عليه و آله به على عليه السلام فرمود:

بنويس: بسم اللّه الرحمن الرحيم ...، سهيل بن عمرو و ساير مشركان، گفتند ما