نگذشت كه آيه بعد نازل شد، و دستور داد: پيامبر قسمتى از اموال آنها را برگيرد، و مطابق بعضى از روايات، يك سوم از اموال آنها را پذيرفت. [1]

در پاره‌اى ديگر از روايات مى‌خوانيم: آيه فوق درباره «ابو لبابه» و راجع به داستان «بنى‌قريظه» است.

«بنى‌قريظه» گروهى از «يهود» بودند، با «ابو لباله» مشورت كردند آيا تسليم حكم پيامبر صلى الله عليه و آله بشوند يا نه؟

او گفت: اگر تسليم شويد همه شما را سر مى‌برند! سپس از اين گفته خود پشيمان شد و توبه كرد، و خود را به ستون مسجد بست و تا آيه فوق نازل شد و خداوند توبه او را پذيرفت. [2]

ا 106 وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ إِمَّا يُعَذِّبُهُمْ وَ إِمَّا يَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ‌

و گروهى ديگر، به فرمان خدا واگذار شده‌اند (و كارشان با خداست)؛ يا آنها را مجازات مى‌كند، و يا توبه آنان را مى‌پذيرد (، هر طور كه شايسته باشند)؛ و خداوند دانا و حكيم است!

شأن نزول:

پشيمانى از شركت نكردن در جهاد

جمعى از مفسران گفته‌اند: آيه فوق، درباره سه نفر از متخلفان جنگ «تبوك» به نام «هلال بن اميّه»، «مرارة بن ربيع» و «كعب بن مالك» نازل شده است، [3] كه شرح پشيمانى و چگونگى توبه آنها، در ذيل آيه 118 همين سوره، به خواست خدا

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث، و تفاسير ديگر؛ «بحار الانوار»، ج 22، ص 67، 93 و 94، و ج 21، ص 201؛ «تفسير على بن ابراهيم قمى»، ج 1، ص 303 و 304.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث، و تفاسير ديگر؛ «بحار الانوار»، ج 22، ص 67، 93 و 94، و ج 21، ص 201؛ «تفسير على بن ابراهيم قمى»، ج 1، ص 303 و 304.

[3] «بحار الانوار»، ج 21، ص 202 و 204؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه.