پيامبر صلى الله عليه و آله گفت: «ابن صوريا» كه در «فدك» زندگى مى‌كند چگونه عالمى است؟

گفتند: او از همه يهود به «تورات» آشناتر است.

به دنبال او فرستادند، هنگامى كه نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد، به او فرمود:

تو را به خداوند يكتائى كه «تورات» را بر موسى عليه السلام نازل كرد، دريا را براى نجات شما شكافت و دشمن شما فرعون را غرق نمود، و در بيابان شما را از مواهب خود بهره‌مند ساخت سوگند مى‌دهم بگو:

آيا حكم سنگباران كردن در چنين موردى در «تورات» بر شما نازل شده است يا نه؟

او در پاسخ گفت: سوگندى به من دادى كه ناچارم بگويم: آرى؛ چنين حكمى در «تورات» آمده است.

پيامبر صلى الله عليه و آله گفت: چرا از اجراى اين حكم سرپيچى مى‌كنيد؟

او در جواب گفت: حقيقت اين است كه: ما در گذشته اين حدّ را درباره افراد عادى اجرا مى‌كرديم، ولى در مورد ثروتمندان و اشراف خوددارى مى‌نموديم.

اين بود كه گناه مزبور در طبقات مرفّه جامعه ما رواج يافت تا اين كه پسر عموى يكى از رؤساى ما مرتكب اين عمل زشت شد، و طبق معمول از مجازات او صرف‌نظر كردند.

در همين اثنا، يك فرد عادى مرتكب اين كار گرديد، هنگامى كه مى‌خواستند او را سنگباران كنند، خويشان او اعتراض كرده، گفتند: اگر بنا هست اين حكم اجرا بشود بايد در مورد هر دو اجرا بشود، به همين جهت ما نشستيم و قانونى سبك‌تر از قانون سنگسار كردن تصويب نموديم و آن اين بود كه: به هر يك چهل تازيانه بزنيم و روى آنها را سياه كرده، وارونه سوار مركب كنيم و در كوچه و بازار بگردانيم!

در اين هنگام، پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد: آن مرد و زن را در مقابل مسجد سنگسار كنند. [1]

[1] طبق روايتى كه «بيهقى» در ج 8 «سنن» خود، ص 246 نقل كرده، هنگامى كه علماى يهود خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند، آن زن و مرد را نيز همراه خود آورده بودند ( «صحيح بخارى»، ج 5، ص 170؛ «سنن كبراى نسائى»، ج 4، ص 294).