پيامبر صلى الله عليه و آله كه چنين ديد، طبق ظاهر او را تبرئه فرمود، مرد يهودى محكوم شد، آيات فوق نازل گشت و حقيقت را روشن ساخت. [1]

ا 113 وَ لَوْلا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكَ وَ رَحْمَتُهُ لَهَمَّتْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ أَنْ يُضِلُّوكَ وَ ما يُضِلُّونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَضُرُّونَكَ مِنْ شَيْ‌ءٍ وَ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْكَ الْكِتابَ وَالْحِكْمَةَ وَ عَلَّمَكَ ما لَمْ تَكُنْ تَعْلَمُ وَ كانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكَ عَظيماً

اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نبود، گروهى از آنان تصميم داشتند تو را گمراه كنند؛ اما جز خودشان را گمراه نمى‌كنند؛ و هيچ گونه زيانى به تو نمى‌رسانند. و خداوند، كتاب و حكمت بر تو نازل كرد؛ و آنچه را نمى‌دانستى، به تو آموخت؛ و فضل خدا بر تو (همواره) بزرگ بوده است.

شأن نزول:

عدم انعطاف‌

اين آيه اشاره به گوشه ديگرى از حادثه «بنى‌ابيرق» است كه در چند آيه قبل (105 و 106) تحت عنوان شأن نزول ذكر شد، اما بعضى براى اين آيه شأن نزول ديگرى ذكر كرده‌اند و آن اين كه: هيأتى از طايفه «بنى‌ثقيف» خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمده، گفتند: ما با دو شرط با تو بيعت مى‌كنيم:

نخست اين كه: بت‌هاى خود را با دست خود نشكنيم.

ديگر اين كه: بر ما مهلت دهى تا يك سال ديگر بت «عزّى‌» را پرستش كنيم!

خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله خود دستور داد: در برابر پيشنهادهاى آنها به هيچ وجه انعطافى نشان ندهد، آيه فوق نازل شد و به پيامبر صلى الله عليه و آله اعلام كرد كه لطف خدا او را در برابر اين وسوسه‌ها حفظ مى‌كند. [2]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 22، ص 22 و 23؛ «تفسير تبيان»، ج 3، ص 316 و 317؛ «تفسير ابن كثير»، ج 1، ص 563 و 564.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيه؛ «بحار الانوار»، ج 22، ص 24؛ «زاد المسير»، ج 2، ص 189، با اندكى تفاوت.