پيامبر صلى الله عليه و آله از اين سخن بسيار ناراحت شد، به حدّى كه رنگ رخسار او دگرگون گرديد، در اين موقع آيه فوق نازل شد و به مسلمانان هشدار داد. [1]

در بعضى از تفاسير اسلامى شأن نزول‌هاى ديگرى ذكر شده، كه كم و بيش با شأن نزول فوق شباهت دارد (تفسير تبيان، و طبرسى، و المنار).

ا 69 وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفيقاً ا 70 ذلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ عَليماً

و كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند، (در روز رستاخيز) همنشين كسانى خواهد بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده؛ از پيامبران و صديقان و شهداء و صالحان؛ و آنها رفيق‌هاى خوبى هستند!

اين موهبتى از ناحيه خداست. و كافى است كه او، (از حال بندگان، و نيات و اعمالشان) آگاه است.

شأن نزول:

بشارت به مؤمنان حقيقى‌

يكى از صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله به نام «ثوبان» كه نسبت به آن حضرت محبت و علاقه شديدى داشت، روزى با حال پريشان خدمتش رسيد، پيامبر صلى الله عليه و آله از سبب ناراحتى او سؤال نمود، در جواب عرض كرد:

زمانى كه از شما دور مى‌شوم و شما را نمى‌بينم ناراحت مى‌شوم، امروز در اين فكر فرو رفته بودم كه فرداى قيامت اگر من اهل بهشت باشم، مسلماً در مقام و جايگاه شما نخواهم بود، و بنابراين شما را هرگز نخواهم ديد.

[1] «بحار الانوار»، ج 22، ص 19؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير طبرى»، ج 5، ص 100، ذيل آيه مورد بحث.