شأن نزول:

خباثت تا كجا؟!

بسيارى از مفسران در شأن نزول آيات فوق، چنين گفته‌اند: بعد از حادثه «احد»، يكى از بزرگان يهود به نام «كعب بن اشرف» به اتفاق هفتاد نفر از يهوديان به سوى «مكّه» آمد، تا با مشركان «مكّه» بر ضد پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله هم پيمان شوند، و پيمانى را كه با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله داشتند بشكنند.

«كعب» به منزل «ابو سفيان» وارد شد، «ابو سفيان» او را گرامى داشت و يهودِ همراه وى، در خانه‌هاى قريش به طور پراكنده ميهمان شدند.

يكى از اهل «مكّه» به «كعب» گفت: شما اهل كتابيد و محمّد نيز داراى كتاب است، حقيقت اين است كه ما احتمال مى‌دهيم اين كار توطئه‌اى باشد كه براى از بين بردن ما چيده شده است، اگر مى‌خواهيد با شما هم پيمان شويم، نخستين شرط اين است كه در برابر اين دو بت (اشاره به دو بت بزرگ كردند)، سجده كنيد و به آنها ايمان بياوريد، و آنان چنين كردند.

سپس «كعب» به اهل «مكّه» پيشنهاد كرد: سى نفر از شما و سى نفر از ما به كنار خانه «كعبه» برويم، شكم‌هاى خود را بر ديوار خانه كعبه بگذاريم و با پروردگار كعبه عهد كنيم كه در نبرد با محمّد كوتاهى نكنيم.

اين برنامه نيز انجام شد، و پس از پايان آن، «ابو سفيان» رو به «كعب» كرده، گفت:

تو مرد دانشمندى هستى و ما بى‌سواد و درس نخوانده!، به عقيده تو، «ما» و «محمّد» كدام به حق نزديك‌تريم؟

«كعب» گفت: آئين خود را براى من كاملًا تشريح كن!

«ابو سفيان» گفت: ما براى حاجيان، شتران بزرگ قربانى مى‌كنيم، و به آنها آب مى‌دهيم، ميهمان را گرامى مى‌داريم، اسيران را آزاد كرده، و صله رحم به جا مى‌آوريم، و خانه پروردگار خود را آباد نگه مى‌داريم، و بر گرد آن طواف مى‌كنيم، و ما اهل حرم خدا سرزمين مكّه‌ايم، ولى محمّد از دين نياكان خود دست برداشته،