(183) الَّذينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَيْنا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ حَتَّى يَأْتِيَنا بِقُرْبانٍ تَأْكُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلي‌ بِالْبَيِّناتِ وَ بِالَّذي قُلْتُمْ فَلِمَ‌قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ ا 184 فَإِنْ كَذَّبُوكَ فَقَدْ كُذِّبَ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِكَ جاؤُ بِالْبَيِّناتِ وَ الزُّبُرِ وَ الْكِتابِ الْمُنيرِ

(اينها) همان كسانى (هستند) كه گفتند: «خداوند از ما پيمان گرفته كه به هيچ‌پيامبرى ايمان نياوريم تا (اين معجزه را انجام دهد) يك قربانى بياورد، كه آتش (صاعقه آسمانى) آن را بخورد»! بگو: «پيامبرانى پيش از من، براى شما آمدند؛ ودلايل روشن، و آنچه را گفتيد آوردند؛ پس چرا آنها را به قتل رسانديد اگر راست مى‌گوئيد»؟!

پس اگر تو را تكذيب كنند، (چيز تازه‌اى نيست؛) رسولان پيش از تو (نيز) تكذيب شدند؛ (پيامبرانى) كه دلايل آشكار، و نوشته‌هاى متين و محكم، و كتاب روشنى‌بخش آورده بودند.

شأن نزول:

نشانه صدق پيامبر از نگاه تورات‌

جمعى از بزرگان يهود به حضور پيامبر صلى الله عليه و آله رسيده، گفتند: تو ادعا مى‌كنى خداوند تو را به سوى ما فرستاده و كتابى هم بر تو نازل كرده است، در حالى كه خداوند در تورات از ما پيمان گرفته است به كسى كه ادعاى نبوت كند، ايمان نياوريم، مگر اين كه براى ما حيوانى را قربانى كند و آتش (صاعقه‌اى) از آسمان بيايد و آن را بسوزاند، اگر تو نيز چنين كنى ما به تو ايمان خواهيم آورد.

آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت. [1]

[1] «بحار الانوار»، ج 9، ص 73 و 192؛ «تفسير قرطبى»، ذيل آيه مورد بحث؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث.