مى‌كنند و پول نقد همه آنها در دست بانكها مى‌ماند و بانك مى‌تواند با آن سرمايه‌گذارى كند.

(1) معمولا بانكها مى‌دانند چه مقدار از پولهاى مردم را بايد نگهدارند و چه مقدار از آن را مى‌توانند سرمايه‌گذارى كنند؛ مثلا 20 درصد آن را نگه مى‌دارند و 80 درصد آن را سرمايه‌گذارى مى‌كنند و اگر برنامه‌ريزى شود كه بانكها از اين پولها و سرمايه‌ها فقط به نفع خودشان استفاده نكنند، بلكه اين سرمايه‌هاى عظيم و كلان را در مسير منافع مردم بكار گيرند، اين كار خدمت بسيار بزرگى به تأمين منافع توده‌هاى مردم خواهد بود.

(2)

5- فعاليّتهاى اقتصادى با سرمايه ديگران‌

در جامعه افرادى هستند كه داراى سرمايه‌هايى هستند- كم يا زياد- ولى قدرت استفاده و بهره‌گيرى از سرمايه خويش را ندارند؛ كه اين مسأله علل زيادى دارد:

1- ضعف مديريّت.

2- كهولت سن و ضعف جسمانى.

3- بيمارى و نداشتن سلامت كافى.

4- صغر و عدم رشد كافى- مانند كودكان يتيمى كه ارثى از پدرشان به آنها رسيده است، و امثال اينها.

(3) در اينجا يك بانك سالم مى‌تواند به اين نوع افراد خدمت بزرگى كند، به اين كيفيت كه سرمايه‌هاى اينها را بگيرد و با آن تجارت كند و در قالب مضاربه و يا ساير عقود اسلامى كار كند، مقدارى سود براى خود بردارد و مقدارى را هم به صاحب سرمايه بدهد، كه بدين صورت هم سرمايه معطل نمى‌ماند و هم مشكلى از صاحب سرمايه حل مى‌شود، و پول او تحليل نمى‌رود.