در حالى كه در روايت متعدّد باب خمس كه نامى از مؤونه به ميان آمده تصريح شده است كه منظور مؤونه زندگى شخص است؛ بعلاوه مخارج كسب و كار بطور مسلّم منظور نيست زيرا جمله «ما يستفيد الرّجل» به معنى سود خالص است، و مسلّم سود خالص بعد از اسقاط هزينه كسب و كار است.

و گاهى مى‌گويند منظور از «ضروب» چيست؟ گويا تا اين اندازه به مفهوم لغت آشنا نبوده‌اند كه «ضروب» به معنى انواع و اقسام است و در اينجا منظور انواع و اقسام كسبها و صنعت‌ها و پيشه‌ها است.

جالب اين كه در بعضى از احاديث آينده، بهانه ديگرى تراشيده‌اند كه مخصوص امام حاضر است، امّا صراحت حديث بالا در عموميّت حكم به اندازه‌اى است كه جرأت نكرده‌اند اين ايراد را در اين حديث مطرح كنند.

2- ابوعلى بن راشد كه از وكلاى حضرت جواد و امام هادى عليهما السلام بوده است مى‌گويد: