همه اينها اشاره به جهاد و جانبازى و استفاده از قدرت است؛ و اين گونه تعبيرات سمبوليك از «شمشير» يا «قلم» در زبانهاى مختلف فراوان است.

از اينجا روشن مى‌شود كه منظور از قيام مهدى عليه السلام به سيف، همان اتّكاى بر قدرت است؛ براى اينكه چنين گمان نشود كه اين مصلح بزرگ آسمانى به شكل يك معلم، يا يك واعظ، و يا راهنماى مسائل اجتماعى ظاهر مى‌شود و رسالت او تنها اندرز دادن مردم است.

بلكه او يك رهبر درونگر و دورانديشى است كه نخست از حربه منطق بهره‌گيرى كافى مى‌كند، و آنجا كه گفتار حق سودى نبخشد كه در مورد بسيارى از زورگويان و جبّاران سودى هم نخواهد داد، دست به شمشير مى‌كند؛ يعنى، متوسّل به قدرت مى‌شود و ستمكاران را بر سر جاى خودشان مى‌نشاند؛ يا در صورت لزوم، وجود كثيفشان را از سر راه بر مى‌دارد؛ و شك نيست كه براى اصلاح گروهى از مردم جز اين راهى نيست كه گفته‌اند:

«النّاس لا يقيمهم الّا السّيف؛ كار مردم جز با شمشير راست نشود!»

و به تعبير ديگر، او تنها وظيفه‌اش روشنگرى و ارائه راه نيست بلكه وظيفه مهمترش- علاوه بر اين- اجراى قوانين الهى و به ثمر رساندن انقلاب تكاملى اسلام، و رساندن به مقصد و ايصال به مطلوب است.

گرچه از گفتار بالا اين نكته نيز روشن شد، ولى تصريح به آن لازم به نظر مى‌رسد كه بر خلاف پندار بعضى كوته‌فكران كه چنين مى‌پندارند