اسم الکتاب : تعزير و گستره آن المؤلف : مكارم شيرازى، ناصر الجزء : 1 صفحة : 16
يضره فقد
نصرته. و على هذا الوجه قال صلّى اللّه عليه و آله: انصر اخاك ظالما و مظلوما،
قال:
انصره مظلوما
فكيف انصره ظالما؟ فقال: كفّه عن الظّلم ... [1]؛
تعزير يارى و
نصرت همراه با احترام است ... و معناى ديگر آن، مجازات كمتر از حدود شرعى است.
البتّه معناى دوّم نيز به معناى اوّل بازمىگردد؛ زيرا آن هم تأديب همراه با نوعى
نصرت و يارى است. تفاوت اين دو معنى در اين است كه در معناى اوّل با قطع آنچه او
را مىآزارد كمكش مىكنيم، و در معنى دوم با قطع آزارهاى او از مردم، به كمكش مىشتابيم.
روايت مذكور اشاره به معناى دوّم دارد.»
از كلام راغب
استفاده مىشود كه تعزير داراى سه معنى است:
الف) نصرت و
يارى رساندن، ب) تأديب، ج) ضرب و زدن، و اين كه معنى سوّم به معنى دوّم، و معنى
دوّم به معنى اوّل بازمىگردد.
سؤال: چرا
اين لغتشناسان سرشناس و معروف تعزير را به نصرت و يارى تفسير كرده است؟
پاسخ: ظاهرا
با استفاده از برخى آيات قرآن مجيد، اين برداشت را نموده؛ زيرا كلمه مذكور در سه
آيه قرآن به معناى نصرت آمده است. توجّه كنيد:
اوّل: خداوند
متعال در آيه 157 سوره اعراف، در توصيف مؤمنين مىفرمايد: