فصل اوّل: تعزير در نگاه لغت‌شناسان‌

همان گونه كه مردم بايد در مسائل شرعى، طبق نظريّات كارشناسان دينى و مراجع تقليد، عمل كنند (و اين نوع پيروى كردن نه تنها كار ناپسندى نيست، بلكه مورد پذيرش تمام عقلاى جهان مى‌باشد)، علماى دين نيز در موضوعاتى كه تخصّص ندارند نظريّات آگاهان آن امور را مى‌پذيرند. بدين جهت براى پى بردن به معناى واژه تعزير، پاى سخن دانشمندان لغت‌شناس مى‌نشينيم.

1- راغب اصفهانى‌

[1]، استاد و متخصّص لغت، تعزير را چنين تفسير مى‌نمايد:

«التعزير النصرة مع التعظيم، قال (وَ تُعَزِّرُوهُ‌- ... وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ‌)، و التعزير ضرب دون الحد. و ذلك يرجع الى الاوّل فان ذلك تأديب و التأديب نصرة ما. لكن الاوّل نصرة بقمع ما يضره عنه، و الثانى نصرة بقمعه عما يضره. فمن قمعته عما

[1]. ابو القاسم حسين بن محمد بن المفضل، معروف به راغب اصفهانى، در قرن پنجم مى‌زيسته، و در اوائل قرن ششم (2. 5 ه- ق) وفات يافته است. وى با نوشتن كتاب مذكور خدمت بزرگى به دانشمندان حوزه دين، به خصوص مشتاقان قرآن نموده است، و شايد بتوان آن را اوّلين تفسير موضوعى قرآن شمرد.