2- مرحوم صاحب رياض‌

در كتاب رياض چنين مى‌نويسد:

«يكره ان يزاد فى تأديب الصبى و تعزيره حيث يحتاج اليه عن عشرة اسواط الا فى حد [1]؛

مكروه است كه در تأديب و تعزير كودكان (در جايى كه نياز به آن است).

از ده تازيانه تجاوز شود، مگر اين كه آن جرم حدّ شرعى داشته باشد.»

3- امام خمينى‌

رحمه اللّه در تحرير الوسيله چنين آورده‌اند:

«و الظاهر ان تأديبه بحسب نظر المؤدب و الولى فربما تقتضى المصلحة اقل و ربما تقتضى الاكثر و لا يجوز التجاوز عما هو مقتضى المصلحة [2]؛

ظاهر آن است كه مقدار تأديب بستگى به نظر تأديب‌كننده دارد. گاه مصلحت اقتضا مى‌كند كه كمتر از ده ضربه تازيانه زده شود، و گاه مقتضاى مصلحت مقدار بيشترى است. ولى به هر حال تجاوز از آنچه مصلحت اقتضا مى‌كند جايز نيست.»

4- ابن قدامه‌

از فقهاى معروف عامّه مى‌گويد:

«للمعلم ضرب الصبيان للتأديب ... سئل احمد عن ضرب المعلم الصبيان؟ قال:

على قدر ذنوبهم و يتوقى بجهده الضرب، و اذا كان صغيرا لا يعقل فلا يضربه، و من ضرب هؤلاء الضرب المأذون، لم يضمن ما تلف‌ [3]؛

معلّم حق دارد شاگردانش را به منظور تأديب بزند ... از احمد بن حنبل (يكى از فقهاى اربعه اهل سنّت). در مورد مقدار تنبيه شاگردان توسّط معلّم سؤال كردند، در پاسخ گفت: به مقدار كار خلافى كه مرتكب شده‌اند، تنبيه‌

[1]. رياض المسائل، جلد 2، صفحه 482.

[2]. تحرير الوسيلة، جلد 2، صفحه 477.

[3]. المغنى، جلد 6، صفحه 133 (كتاب الاجارات)