مى‌شوند؛ ولى تا حدّ امكان از تنبيه بدنى خوددارى شود، و چنانچه آن قدر كوچك باشد كه خوب و بد را نمى‌فهمد زدن او جايز نيست، و كسى كه در موارد مجاز كودكان را تنبيه مى‌كند، ضامن خسارتهاى وارده نيست.»

خلاصه اين كه تأديب كودكان و نوجوانان اجمالا مورد قبول همه فقها مى‌باشد.

ادلّه مشروعيّت تأديب‌

براى اصل جواز تأديب مى‌توان به سه دليل استناد جست:

1- اطلاقات روايات تأديب‌

، كه آن را يكى از حقوق فرزندان بر پدران مى‌داند. چرا كه تأديب گاه بدون مجازاتهاى بدنى حاصل نمى‌شود. به سه نمونه از اين روايات توجّه كنيد:

الف) يكى از راويان حديث به نام «درست» از امام كاظم عليه السّلام نقل مى‌كند كه مردى خدمت پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله رسيد، و از آن حضرت در مورد حقوق فرزندش پرسيد. حضرت فرمود:

«تحسن اسمه و ادبه، وضعه موضعا حسنا [1]؛

نامى نيكى برايش انتخاب كن، و خوب ادبش نما، و جايگاه اجتماعى نيكويى برايش مهيّا كن.»

مقتضاى ادب نيكو و اطلاق آن، شامل تنبيه بدنى در موارد ضرورى نيز مى‌گردد.

ب) حضرت على عليه السّلام مى‌فرمايد:

[1]. وسائل الشيعة، جلد 15، ابواب احكام الاولاد، باب 86، حديث 1.