«ان كانت البهيمة للفاعل ذبحت، فاذا ماتت احرقت بالنّار و لم ينتفع بها و ضرب هو خمسة و عشرين سوطا ربع حدّ الزّانى‌ [1]؛

اگر حيوان مذكور متعلّق به خود آن شخص باشد، بايد كشته شود، و پس از مرگ لاشه آن را سوزانده، تا هيچ استفاده‌اى از آن نبرند، و فاعل بيست و پنج ضربه شلّاق، يك چهارم حدّ زنا، تعزير مى‌شود.»

4- محمّد بن مسلم از امام باقر عليه السّلام پرسيد:

اگر مردى با همسرش در حال عادت ماهانه (از طريق متعارف) آميزش كند، چه حكمى دارد؟ امام در پاسخ فرمودند:

«يجب عليه فى استقبال الحيض دينار، و فى استدباره نصف دينار. قال:

جعلت فداك يجب عليه شى‌ء من الحدّ؟ قال: نعم، خمس و عشرون سوطا ... [2]؛

اگر در روزهاى اوّل عادت باشد كفّاره‌اش يك دينار، و در روزهاى پايانى نصف دينار كفّاره آن است. عرض كردم: جانم به فدايت باد، آيا مجازاتى هم دارد؟ امام فرمود: بيست و پنج تازيانه نيز مى‌خورد.»

5- امام صادق عليه السّلام در پاسخ سؤال مفضّل بن عمر در مورد زن و شوهرى كه در حال روزه (ماه رمضان) آميزش كرده بودند، فرمود:

«ان استكرهها فعليه كفّارتان و ان كانت طاوعته فعليه كفّارة و عليها كفّارة، و ان كان اكرهها فعليه ضرب خمسين سوطا نصف الحدّ و ان كانت طاوعته ضرب خمسة و عشرين سوطا، و ضربت خمسة و عشرين سوطا [3]؛

اگر شوهر زنش را مجبور كرده باشد، بايد دو كفّاره روزه را بجا آورد، و پنجاه‌

[1]. وسائل الشيعة، جلد 18، ابواب نكاح البهائم، باب 1، حديث 1.

[2]. وسائل الشيعة، جلد 18، ابواب بقيّة الحدود، باب 13، حديث 1.

[3]. وسائل الشيعة، جلد 18، ابواب بقيّة الحدود، باب 12، حديث 1.