ولى خداوندى كه عالم به همه چيز است و گذشته و آينده «و ما كان و ما يكون» را مى‌داند، گذشت زمان هيچ تغيير و دگرگونى در ذات مقدّسش ايجاد نمى‌كند، چرا كه ما فوق زمان و مكان است. و از اين گذشته نسيان و فراموشى براى او مفهومى ندارد. چگونه ممكن است در كلام چنين كسى كمترين اختلاف و سخنان ضدّ و نقيض باشد.

از مجموع آنچه در بالا آمد به خوبى مى‌توان نتيجه گرفت كه امام (ع) با بيان رسا و تحليل دقيق و ظريفش مسأله تصويب و تمسّك به قياس و استحسان و اجتهاد به رأى را بكلّى باطل مى‌كند و راه فرارى براى طرفداران آن باقى نمى‌گذارد، زيرا خدا دين كاملى نازل كرده و قرآن، جامع همه نيازهاى انسانهاست و پيامبر كمترين كوتاهى در تبليغ آن نكرده و هرگز خداوند اختلاف را براى امّت اسلامى نپذيرفته و همه جا آنها را دعوت به اتّحاد و وحدت كرده است.

بنا بر اين اعتقاد به صحّت آراى متناقض و تصويب فتاواى مختلف و همه را حكم واقعى الهى دانستن، چه معنى و مفهومى مى‌تواند داشته باشد، اين يك انحراف و اشتباه و گمراهى است نه يك واقعيّت!

نكته چگونه در قرآن همه نيازها وجود دارد؟

همان گونه كه در فراز بالا از اين خطبه مهم تأكيد شده، قرآن مجيد به صراحت آيات متعدّد، بيانگر همه امورى است كه مسلمانان تا دامنه قيامت به آن نيازمندند. در احاديث اسلامى نيز اين موضوع با صراحت بيشترى بيان شده، از جمله در حديثى از امام صادق (ع) مى‌خوانيم: «انّ اللّه تبارك و تعالى انزل فى القرآن تبيان كلّ شي‌ء حتّى و اللّه ما ترك شيئا تحتاج اليه العباد، حتّى لا