اين دو آيه گواه روشنى است بر اين كه خداوند هرگز دين ناقصى نازل نكرده و از كسى براى تكميل آن استمداد نجسته است، بلكه همه آنچه مورد نياز است در قرآن مجيد آمده، بخشى در عمومات قرآن، و بخشى در احكام خاصّه كه شرح آن در بحث نكات، به خواست خدا، خواهد آمد.

سپس براى اين كه اين حربه را نيز از قاضيان ضدّ و نقيض‌گو بگيرد، كه هر كدام ممكن است به آيه‌اى استناد جسته كه مفهوم آن با يكديگر متفاوت باشد، مى‌افزايد: «خداوند فرموده بخشهاى قرآن يكديگر را تصديق و تأييد مى‌كنند و هيچ گونه اختلافى در آن وجود ندارد!» (و ذكر انّ الكتاب يصدّق بعضه بعضا و انّه لا اختلاف فيه).

بعد براى تكميل اين سخن و بيان دليل روشنى از خود قرآن بر اين كه هيچ گونه اختلافى در ميان آيات آن نيست مى‌افزايد: «خداوند سبحان فرمود: اگر اين كتاب از سوى غير خدا بود اختلافات بسيارى در آن مى‌يافتند» (فقال سبحانه: «وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلافاً كَثِيراً». [1] بديهى است انسانها علمشان محدود است و با گذشت زمان يا دگرگونى مكان و خلاصه كشف امور تازه، افكارشان تغيير مى‌يابد، و به همين دليل ممكن است يك گوينده يا يك نويسنده در طول زمان عمر خود، مطالب ضدّ و نقيض و مختلفى را بگويد كه لازمه محدود بودن علم و دگرگونى و تكامل افكار با گذشت زمان است. اينها از يك سو، از سوى ديگر انسان فراموشكار است، چه بسا مطلبى را امروز بگويد و فردا يا ماه و سال ديگر آن را فراموش كند و نظرى بر خلاف آن ابراز دارد.

[1] سوره نساء، آيه 82.