قرآن مجيد در باره اين گونه اشخاص مى‌فرمايد: «وَ لَيَحْمِلُنَّ أَثْقالَهُمْ وَ أَثْقالًا مَعَ أَثْقالِهِمْ وَ لَيُسْئَلُنَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَمَّا كانُوا يَفْتَرُونَ»، آنها بار سنگين گناهان خويش را بر دوش مى‌كشند و همچنين بارهاى سنگين ديگرى را علاوه بر بارهاى سنگين خويش. و روز قيامت به يقين از تهمتهايى كه مى‌بستند سؤال خواهند شد»! [1] بزرگترين خطر اين گونه گناهان آن است كه غالبا قابل توبه نيست، چرا كه شرط توبه، شستن آثار گناه است، چگونه انسان مى‌تواند آثار اين گونه گناهان را- كه گاه منطقه وسيعى را فرا مى‌گيرد، و يا بسيارى از كسانى كه آلوده به آن شده‌اند از دنيا رفته‌اند يا در آينده كه اين پايه‌گذار از دنيا مى‌رود به وجود مى‌آيند- بزدايد؟

در نتيجه بايد بسيار با دقّت گام برداشت! مبادا خداى ناكرده انسان، آلوده چنين گناهان غير قابل جبرانى شود و تعبير مولا على (ع) در فراز بالا در باره او صادق گردد كه مى‌فرمايد: «حمّال خطايا غيره، رهن بخطيئته‌، بار گناهان كسانى را كه گمراه ساخته به دوش مى‌كشد و در گرو گناهان خويش نيز مى‌باشد».

[1] سوره عنكبوت، آيه 13.