فحقيق بكلامه أن يجعل إمام الكلام كما أنّه عليه السّلام إمام الأنام». [1] بالاخره «ابن ابى الحديد» در ذيل فرازى از خطبه 109- بعد از بيان اين حقيقت كه هر كس مى‌خواهد فنون فصاحت و بلاغت را بياموزد و ارزش كلمات را نسبت به يكديگر درك كند در اين خطبه بينديشد، مى‌گويد:

«تأثير و جاذبه اين خطبه چنان است كه اگر آن را بر انسان بى‌دين ملحدى كه مصمّم است رستاخيز را با تمام قدرت نفى كند بخوانند قدرتش در هم مى‌شكند و دلش را در وحشت فرو مى‌برد و اراده منفى او را تضعيف مى‌كند و تزلزل در بنياد اعتقاد او ايجاد مى‌نمايد. پس خداوند بزرگ گوينده‌اش را از اين خدمت به اسلام جزاى خير دهد، بهترين جزايى كه به وليّى از اوليايش داده است. چه جالب بود ياريش براى اسلام، گاه با دست و شمشير و گاه با زبان و بيان و گاه با قلب و فكرش. آرى او «سيّد المجاهدين و أبلغ الواعظين و رئيس الفقهاء و المفسّرين و إمام أهل العدل و الموحّدين» است. [2]

[1] منهاج البراعة، جلد 1، صفحه 271.

[2] شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 7، صفحه 202 (با كمى تلخيص).