«اين از خطبه‌هاى بسيار مشهور است كه توده‌هاى مردم آن را مى‌دانند و براى كسانى كه طالب علم توحيدند، تدبّر و فهم آن كافى است و اگر تمام زبانهاى جن و انس- غير از زبان انبيا- جمع شوند تا توحيد را بيان كنند هرگز مانند آنچه على (ع)- كه پدر و مادرم به فدايش باد- آورده است، نخواهند آورد و اگر بيانات آن بزرگوار نبود مردم نمى‌دانستند راه توحيد را چگونه طى كنند». [1] 11- اين بحث را با گفتارى از يكى از فقهاى بزرگ «علامه فقيد آية اللّه خويى» پايان مى‌دهيم، او مى‌گويد: «هنگامى كه على (ع) در خطبه‌هاى نهج البلاغه وارد بحثى مى‌شود، جايى براى سخن ديگرى باقى نمى‌گذارد تا آنجا كه افرادى كه از تاريخ زندگى امير مؤمنان على (ع) آگاهى كافى ندارند گمان مى‌كنند كه او تمام عمرش را تنها در باره همان موضوع صرف كرده است». [2]

[1] اصول كافى، جلد 1، صفحه 136.

[2] البيان، صفحه 90.