تنها خودش نبود كه در اين وادى گام بر مى‌داشت بلكه «بستگان پدرى‌اش (بنى اميّه) به همكارى او برخاستند و همچون شتر گرسنه‌اى كه در بهار به علفزار بيفتد و با ولع عجيبى گياهان را ببلعد به خوردن اموال خدا مشغول شدند» (و قام معه بنو ابيه يخضمون‌ [1] مال اللّه خضمة الابل نبتة الرّبيع).

تعبير به «نبتة الرّبيع‌، گياهان بهارى» به خاطر آن است كه اين گياهان بسيار لطيف و براى حيوان خوش خوراك است و با حرص و ولع عجيب، آن را مى‌خورد.

جمله‌ «يخضمون مال اللّه ...»- با توجّه به معناى لغوى خضم- به خوبى نشان مى‌دهد كه بنى اميّه براى غارت بيت المال با تمام وجودشان وارد صحنه شدند و تا آنجا كه مى‌توانستند خوردند و بردند. به گفته «ابن ابى الحديد» خليفه سوّم، بنى اميه را بر مردم مسلّط كرد و آنها را به فرماندارى ولايات اسلام منصوب نمود و اموال و اراضى بيت المال را به عنوان بخشش در اختيار آنان گذارد، از آن جمله سرزمينهايى از «آفريقا» در ايّام او فتح شد كه خمس همه آنها را گرفت و به «مروان بن حكم» (دامادش) بخشيد.

مرحوم «علّامه امينى» در كتاب نفيس «الغدير» آمار عجيبى از بخششهاى عثمان در دوران خلافتش- از منابع اهل سنّت- گردآورى كرده كه از مطالعه آن انسان وحشت مى‌كند. به عنوان نمونه به يكى از دامادهايش «حارث بن حكم» برادر «مروان» سيصد هزار درهم و به «مروان» پانصد هزار درهم و به «ابو سفيان» «دويست هزار» و به «طلحه» «سيصد و بيست و دو هزار» و به «زبير» «پانصد و نود و هشت هزار» درهم بخشيد، تا آن جا كه مرحوم «علامه امينى» جمع درهمهايى را

[1] «خضم» به معناى خوردن با تمام دهان است و نقطه مقابل آن «قضم» است كه به معناى خوردن با نوك دندانهاى پيشين است بعضى نيز گفته‌اند خضم به معناى خوردن علف تازه است و قضم به معناى خوردن علفهاى خشك.