جاودان بود، هرگز آدم از آن بيرون نمى‌آمد». [1] مرحوم كلينى در كتاب كافى حديث ديگرى شبيه آن، از حسين بن ميسّر از امام صادق (ع) نقل كرده است. [2] تنها ايرادى كه در اين جا ممكن است بر اين سخن گرفته شود، همان تعبيرى است كه در عبارت بالا از نهج البلاغه آمده بود كه مى‌فرمايد: (نفاسة عليه بدار المقام) شيطان، آدم را به خاطر اين كه بر او حسادت مى‌ورزيد از اين كه او در سراى پايدار است، وسوسه كرد و فريب داد.

ولى ممكن است اين تعبير، اشاره به اين باشد كه اگر اين خلاف را مرتكب نمى‌شد، مدّتهاى طولانى در بهشت مى‌ماند، سپس گام به اين زمين مى‌گذاشت، ولى اين ترك اولى او را به زودى از بهشت خارج كرد و به زمين فرستاد، يا اين كه گفته شود او مى‌خواست آدم را از جنّة الخلد و بهشت قيامت محروم سازد چرا كه اگر آدم از هر نظر مطيع فرمان خدا مى‌بود به جنّة الخلد راه مى‌يافت.

2- آيا آدم مرتكب گناهى شد؟!

آنها كه ارتكاب گناه را براى انبيا- مخصوصا در اين گونه امور- جايز مى‌شمرند، ابا ندارند كه بگويند آدم مرتكب گناه شد، امّا پيروان مكتب اهل بيت كه معتقدند انبيا از هر گناه و خطايى مصون و محفوظ هستند- چه آنچه مربوط به باب اعتقادات و تبليغ احكام دين است و چه آنچه مربوط به اعمال و كارهاى روزمرّه، چه قبل از نبوّت و چه بعد از نبوّت- [3] معتقدند كه آدم هرگز مرتكب‌

[1] بحار الانوار، جلد 11، صفحه 143، حديث 12.

[2] كتاب كافى، جلد 3، صفحه 247، باب جنة الدّنيا، حديث 2.

[3] «ابن ابى الحديد» مى‌گويد: به اعتقاد اماميه جايز نيست خداوند پيغمبرى را مبعوث كند كه كار زشتى قبل از نبوّت از او سر زده باشد نه گناه كبيره، نه صغيره، نه از روى عمد و نه خطا و نه به خاطر اشتباه، و اين مذهب منحصر به اماميّه است زيرا اصحاب ما (اهل سنّت) گناهان كبيره را پيش از نبوّت ممنوع مى‌دانند ولى گناهان صغيره را اگر موجب تنفّر نباشد ممنوع نمى‌شمرند. سپس مى‌افزايد: اماميّه اين سخن را در باره امامان (دوازده‌گانه) نيز جارى مى‌دانند و براى آنها مقام عصمت مطلقه همچون انبيا قائلند. (شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 7، صفحه 10)