بخش يازدهم‌

ثمّ اسكن سبحانه آدم دارا ارغد فيها عيشه و آمن فيها محلّته و حذّره ابليس و عداوته فاغترّه عدوّه نفاسة عليه بدار المقام و مرافقة الابرار فباع اليقين بشكّه و العزيمة بوهنه و استبدل بالجذل وجلا و بالاغترار ندما ثمّ بسط اللّه سبحانه له فى توبته و لقّاه كلمة رحمته و وعده المردّ الى جنّته و اهبطه الى دار البليّة و تناسل الذّرّيّة.

ترجمه‌

سپس خداوند سبحان، آدم را در خانه‌اى سكنى بخشيد كه زندگيش را در آن پر نعمت و گوارا كرده بود و جايگاه او را امن و امان ساخته بود و او را از ابليس و عداوت و دشمنيش بر حذر داشت، ولى (سرانجام) دشمنش او را فريب داد، چرا كه بر او حسادت مى‌ورزيد و از اين كه او در سراى پايدار و همنشين با نيكان است سخت ناراحت بود.

آدم يقين خود را به شك و ترديد او فروخت و تصميم راسخ را با گفته سست او مبادله كرد، و به خاطر همين موضوع، شادى خود را به ترس و وحشت مبدّل ساخت و فريب شيطانى براى او پشيمانى به بار آورد، سپس خداوند سبحان دامن توبه را براى او گسترد و كلمات رحمتش را به او القا نمود و وعده بازگشت به بهشتش را به او داد و او را به سراى آزمايش (دنيا) و جايگاه توالد و تناسل فرو فرستاد.