حجب العزّة و استار القدرة).

سپس به توصيف بيشترى پرداخته، مى‌فرمايد: « (سطح معرفت و شناخت آنها به قدرى بالاست كه) هرگز پروردگار خود را با نيروى وهم به تصوير نمى‌كشند و صفات مخلوقات را بر او جارى نمى‌سازند. هرگز او را در مكانى محدود نمى‌كنند و با نظاير و امثال، به او اشاره نمى‌نمايند» (لا يتوهّمون ربّهم بالتّصوير و لا يجرون عليه صفات المصنوعين و لا يحدّونه بالاماكن و لا يشيرون اليه بالنّظائر [1]).

آرى قدرت آنها قدرت جسمانى نيست بلكه از قدرت فوق العاده روحانى برخوردارند كه هيچ كس به مقام آنها راه پيدا نمى‌كند و به همين دليل شايستگى حمل عرش الهى را پيدا كرده‌اند.

در واقع، آنها عاليترين مقام توحيد را پيدا كرده‌اند مقامى كه شايسته است، سرمشق براى همه بندگان الهى، مخصوصا انسانهاى برجسته باشد. آنها هيچ شبيه و مانند و نظير و مثالى براى خداوند قائل نيستند و هيچ محدوديّتى در باره ذات پاك و صفاتش نمى‌شناسند حتّى او را برتر از خيال و قياس و گمان و وهم مى‌دانند، چرا كه هر چه به تصوّر انسان يا فرشته‌اى در آيد مخلوق اوست و خداوند برتر از آن است كه مخلوق باشد.

در اين كه منظور از «عرش» چيست و حاملان عرش الهى چه مى‌كنند و عظمتى كه در اين جمله‌ها آمده چه مفهومى دارد، مطالبى در بحث نكته‌ها خواهد آمد.

نكته‌ها

1- ملائكه چگونه‌اند؟!

در آيات قرآن مجيد، بحثهاى فراوانى در باره ملائكه و فرشتگان و صفات و ويژگيها و اعمال و افعال و مأموريتهاى مختلف آنان ديده مى‌شود كه اگر

[1] «نظائر» جمع «نظير» به معناى مثل است.