توضيح‌

يك مثال زيبا

«أَيَوَدُّ أَحَدُكُمْ أَن تَكُونَ لَهُ جَنَّةٌ ...»- قرآن در اين آيه براى روشن كردن شدّت احتياج انسان به اعمال صالح در روز رستاخيز و اين كه چگونه رياكارى و منّت و آزار، انفاق و اعمال صالح انسان را بر باد مى‌دهد، مثال جالبى ذكر مى‌كند؛ اين مثال، منظره كسى را مجسّم مى‌كند كه باغى سرسبز و خرّم با درختان گوناگون از قبيل درخت خرما و انگور پرورش داده كه همواره آب از پاى درختان آن مى‌گذرد و نياز به آبيارى ندارد، در حالى كه پير و سالخورده شده و فرزندان ناتوان و ضعيفى اطراف او را گرفته‌اند، و تنها راه تأمين زندگى و معيشت آنان همين باغ است، و اگر اين باغ از بين برود نه او، و نه فرزندان او، قدرت و توانايى بر احياء آن ندارند؛ ناگهان گرد باد سوزان و آتشبارى بر آن مى‌وزد و آن را كاملًا مى‌سوزاند و از بين مى‌برد؛ در اين هنگام، اين شخص سالخورده كه قواى جوانى را از دست داده و نمى‌تواند از راه ديگرى تأمين زندگى كند، و فرزندان او هم ضعيف و ناتوان هستند، چه حالى پيدا مى‌كند، و چه حسرت و اندوه مرگبارى به او دست مى‌دهد!

حال كسانى كه عمل نيكى انجام مى‌دهند، و سپس با رياكارى يا منّت و اذّيت و آزار، آن را از بين مى‌برند همانند چنين كسى است كه زحمات فراوانى كشيده و به هنگامى كه نياز شديدى به بهره‌بردارى از آن دارد، نتيجه كار او بكلّى از ميان مى‌رود و جز حسرت و اندوه چيزى براى او باقى نمى‌ماند.