توضيح‌

انفاقهاى الهى و انفاقهاى ريايى‌

اين آيه اشاره به افراد متكبّر و خودخواه و بخيل است كه در آيه قبل به آنها اشاره شده، مى‌فرمايد: آنها كسانى هستند كه نه تنها خودشان از نيكى كردن به مردم، بخل مى‌ورزند، بلكه ديگران را نيز به آن دعوت مى‌كنند (الّذين يبخلون ويأمرون الناس بالبخل).

علاوه بر اين، سعى دارند آنچه را كه خدا به آنها مرحمت كرده، مخفى كنند، مبادا مردم از آنها توقّعى پيدا كنند (ويكتمون ما آتاهم اللَّه من فضله).

سپس، سرانجام و عاقبت كار آنها را چنين بيان مى‌كند: ما براى كافران عذاب خواركننده‌اى مهيّا ساخته‌ايم‌ (واعتدنا للكافرين عذاباً مهيناً).

شايد سرّ تعبير به كفر اين باشد كه «بخل» غالباً از كفر سرچشمه مى‌گيرد، زيرا افراد بخيل، در واقع ايمان كامل به مواهب بى‌پايان پروردگار و وعده‌هاى او نسبت به نيكوكاران ندارند؛ فكر مى‌كنند كمك به ديگران آنها را بيچاره خواهد كرد.

و اين كه مى‌گويد: عذاب آنها خواركننده است براى اين است كه جزاى «تكبّر» و خواركردن ديگران همين است.

ضمناً بايد توجّه داشت كه بخل منحصر به امور مالى نيست، بلكه سختگيرى در هر نوع موهبت الهى را شامل مى‌شود؛ بسيارند كسانى كه در امور مالى بخيل نيستند ولى در علم و دانش و مسائل ديگرى از اين قبيل بخل مى‌ورزند!

در آيه مورد بحث به يكى ديگر از صفات متكبّران بخيل اشاره كرده،